♥ 23.

#LinaPOV

Ik werp een blik op de klok en zucht. Het is zover. Mijn leven is officieel voorbij. Daniëlle hoort nu bij de Jonas familie en ik blijf hier eenzaam en alleen. Al die depressieve gedachten dalen over me neer als een emmer ijskoud water. Ik schud mijn hoofd. Komaan Lina verman jezelf.
Mijn ogen vallen op de Helo Kity knuffel in de hoek van mijn kamer. Met een glimlach zie ik nog voor me hoe Kevin hem aan me gaf. Die avond was één van de mooiste van mijn leven, misschien als ik er nu naartoe ga, dat ik me wat beter voel.

#KevinPOV

Met piepende banden rijd ik de weg op. Ik snap nog altijd niet hoe Daniëlle erachter is gekomen. Ik probeerde voor iedereen te verbergen wat ik voor Lina voelde, voor iedereen inclusief mezelf. Maar blijkbaar wist iedereen het al, iedereen exclusief mezelf.
Beelden van iedereen in de kerk vliegen voor mijn ogen.
’Kevin, kan je me uitleggen wat er hier aan de hand is?’ Mijn mama kijkt me vragend aan, ze is duidelijk van haar melk. ’Ik moet.. Ik moet weg!’ zeg ik. Terwijl ik naar buiten ren, hoor ik hoe iemand achter me naloopt. ’Neem mijn auto maar anders rijdt je die van jou misschien nog per total’ zegt Nick en hij geeft me zijn sleutels aan. ’Dankje’ antwoord ik. Ik wil me terug omdraaien. ’Kevin?’ Joe kijkt me doordringend aan. ’Ja?’ ‘Succes’ Ik glimlach naar hem en haal diep adem.
Langzaam aan begint het verkeer te vertragen. Ik staar langs de auto’s door en zie hoe de weg wordt versperd door een ongeval. Verdomme! Ik sla met mijn vuist op het stuur en zie hoe de vrouw in de auto naast me, me verbaasd aankijkt. Ik glimlach even en probeer dan mijn auto tussen de andere auto’s in te manouvreren. Na een tijdje lukt het me eindelijk Nick’s auto op de pechstrook te parkeren. Ik twijfel even, maar stap dan toch uit de auto. Ik moet en zal mijn bestemming bereiken, ook al is het dan lopend.
Eindelijk, schiet er door mijn hoofd. Stemmen van blije kinderen, vermoeide volwassen klinken dempt. Na een tijdje wordt het harder en de geur van popcorn, suikerspin en alle andere etenswaren dringen mijn neusgaten binnen.
Suikerspin. In mijn gedachten zie ik hoe Lina een wolkje suikerspin in mijn mond steekt. Haar vingers die langs mijn lippen strijken, haar ogen die in de mijne staren. Ik moet naar haar toe. Ik moet haar zeggen wat ik voor haar voel. Vastberaden draai ik me om.
’Hi Kevin’