♥ 22.

#AshleyPOV

’Ga maar’ zegt Lina plots snikkend. Verbaasd kijk ik haar aan. ’Wat?’ vraag ik ongelovig. ’Ik zie zo dat je naar Joe toe wilt gaan. En het is niet omdat ik niet bij Kevin kan zijn dat ik je moet weerhouden van bij Joe te zijn. Ik wil niet zo egoïstisch zijn.’ ‘Maar dat ben je toch helemaal niet!’ zeg ik. ’Als ik jou hier houd wel. Dus ga maar, anders voel ik me veel te schuldig.’ Ze kijkt me vastberaden aan. Ik twijfel even, maar sta uiteindelijk toch op. ’Weet je het zeker?’ Ze knikt nog eens en na nog een korte omhelzing haast ik me de deur uit, misschien ben ik nog net op tijd.

Zodra ik de kerk binnenkom, kijkt iedereen om. Ik trek een verontschuldigend gezicht en speur de kerk af naar een vrije plek. Mijn blik valt op Joe die vooraan staat en teken naar me doet. Zo ongemerkt mogelijk loop ik naar voren en ik ga naast een klein jongetje zitten van een jaar of acht schat ik. Ik lach eens naar Joe die er echt knap uitziet in zijn pak. Dan valt mijn blik op Kevin die nerveus in zijn handen knijpt, hij lijkt totaal niet zeker van zijn stuk. Lang heb ik niet om er verder over na te denken. De muziek begint en de kerkdeuren gaan open. Iedereen doet van ’oooh’ en ’aaah’ en ik moet wel toegeven dat Daniëlle er prachtig uitziet. Ze schrijdt langzaam naar voren over het gangpad en neemt glimlachend Kevin’s hand vast.
De ceremonie begint en zodra de priester vraagt of er iemand tegen het huwelijk is, moet ik hard op mijn lip bijten. Ik zie hoe ook Joe strak voor zich uitstaart en hoe Nick’s gezicht betrekt. Mijn blik dwaalt af naar Kevin en ik zie hoe hij mij strak aanstaart. Meteen weet ik wat hij bedoelt en dat geeft me hoop, ook al is het dan maar een klein beetje. We wachten alle vier tot er iets gebeurd, maar natuurlijk is dat niet het geval. De priester gaat gewoon verder en ik moet moeite doen om mijn teleurstelling te verbergen.
En dan nu is het zover, ik heb de zoom van mijn jurk in mijn hand en verfrommel hem in mijn handen. ’Neemt gij, Daniëlle Deleasa, Paul Kevin Jonas tot uw wettige echtgenoot?’ Iedereen houdt zijn adem in wanneer Daniëlle een blik werpt in het publiek. De twijfels zijn van haar gezicht af te lezen en meteen ontstaat er geroezemoes in de kerk. ’Ik kan het niet.’ Daniëlle schudt haar hoofd en het geroezemoes wordt nog erger. ’Kevin ik weet dat ik niet de vrouw ben waar je echt van houdt. Ga naar háár toe en maak haar gelukkig.’ Ze laat Kevin’s handen los en loopt dan de kerk uit. Iedereen is nu verstomd