Thinking

Bella P.O.V.

Ik had eigenlijk geen zin om te jagen. Ik wilde gewoon even nergens aan denken. Dus na drie herten, twee poema's en een beer ging ik humeurig op een steen zitten. Ik had niet zo moeten schreeuwen tegen Edward, maar ik voelde me gewoon zo schuldig en machteloos. Ik had zijn transformatie, de zorgen van zijn ouders, de dood van Berend en het feit dat Julia geen vader en een nauwelijks noemenswaardige moeder had. En daarbij was dit alles verwarrend genoeg zonder het feit dat ik steeds maar naar hem moest kijken en dat zijn stem alleen al als een geschenk uit de hemel leek... Ik kon mezelf wel slaan. Hoe kon ik nu al naar een andere jongen verlangen. Deed Berends dood me dan helemaal niks? Eigenlijk was ik er kapot van. Er was gewoon meer dan genoeg ruimte voor alles. Mijn schuldgevoel, mijn dorst-die ik koppig onder controle probeerde te houden-mijn zorgen over het feit dat ik mijn dochter misschien niet eens vast kon houden, het rouwen over Berend en dan was er nog genoeg ruimte om na te denken over mijn verwarrende gevoelens tegenover Edward. Ik kon er niet tegen. Ik moest niet zo hard voor hem zijn maar ik kon mezelf niet bedwingen. En nu mijn dorst voor een deel verzacht was was er zelfs nog meer ruimte en ik vond het vreselijk dat mijn gedachten naar Edward en Julia gingen en niet naar Berend en Julia. Plots hoorde ik een auto over de weg rijden. Er ging iemand naar het strand... De kliffen om precies te zijn. Carlisle en ik waren er wel eens gaan picknicken. Ik hoorde gesnik. Wie er ook in die auto zat hij of zij was erg van streek. Ik ging maar kijken. Kliffen waren gevaarlijk als je over je toeren was. Daar was ik me nu maar al te bewust van. Ik ging rennen en ik kon het niet laten om opwinding te voelen over de snelheid. Maar voor ik me daardoor kon laten meeslepen zag ik de kliffen al. Ik zou te laat komen want de vrouw die in de auto had gezeten rende al op de rand af. "Nee!" schreeuwde ik. In gedachten zag ik Berend die van een klif afsprong, ervan overtuigd dat hij mij en Julia aan de andere kant zou zien. Ik sprong achter haar aan en trok haar uit het water. Ze was ernstig gewond en ik moest mijn adem inhouden om haar niet leeg te zuigen. Ik wist dat ik echt geen druppel bloed op zou kunnen maar toch zou ik haar waarschijnlijk niet kunnen weerstaan. "Mijn baby," mompelde ze. Ze was zwanger? Waarom sprong ze dan van een klif? Ik had geen tijd om na te denken. Ik moest naar Carlisle voor het te laat was. Ik had genoeg lucht om haar gerust te stellen. "Het komt goed mevrouw. Mijn vader is dokter." En ik rende weg.