♥ 20.

#LinaPOV

’Lina?’. Een bekende stem klinkt ver weg en ik schud verward mijn hoofd. ’Ja?’ Ik kijk op en staar recht in Kevin’s ogen. Meteen beginnen de vlinders in mijn buik weer te fladderen tot ik besef waar ik ben. Het is zo ver. Vandaag komt mijn nachtmerrie uit. Kevin en Daniëlle gaan trouwen en ik kan er niets aan doen. ’Daniëlle vraagt of je even naar haar toe wilt gaan.’ Ik knik en loop naast hem door. ’Lina?’ Ik draai me om en kijk hem vragend aan. ’Ja?’ vraag ik hoopvol. Ik zie hoe hij twijfelt en dan zijn hoofd schud. ’Niets laat maar.’ Teleurgesteld draai ik me om en ik loop richting Daniëlle.
Ik klop op de deur en wacht tot Daniëlle ’binnen’ zegt. Ik veeg snel de tranen uit mijn ogen, haal diep adem en loop dan met een glimlach naar binnen.
’Lina!’ zegt ze opgelucht. Ze loopt naar me toe en neemt me in haar armen. ’Ik ben zó blij dat je er bent!’ Ik glimlach nog eens waterig en besef met een steek dat ze er geweldig uitziet in haar witte jurk die mooi afsteekt bij haar gebruinde huid. Haar haren glanzen en zijn vakkundig opgestoken door één van de beste, en meteen ook duurste, kappers in de buurt. ’Voor ik naar daar ga’, begint Daniëlle, ’wil ik je bedanken.' ’Nee echt’, gaat ze verder wanneer ik verlegen mijn hoofd afwent. ’Zonder jou was dit alles niet zo mooi geworden. Je hebt ons echt geholpen. Dank zij jou, maken Kevin en ik nu de mooiste dag van ons leven mee’. Ze neemt mijn handen vast en ik zie hoe haar gezicht straalt. Een steek gaat door mijn hart nu ik besef dat ik nooit met Kevin zal samen zijn. Over enkele uren is de vrouw die nu mijn handen vasthoudt, getrouwd met Kevin. Kevin die wel eens de ware had kunnen zijn. Over enkele uren is zíj de gelukkigste vrouw ter wereld. ’Ik euhm. Ik moet even nog vanalles checken’ zeg ik. Ik glimlach even en haast me dan naar buiten. Ik slik mijn tranen weg, wat maar moeilijk lukt en haast me naar Brit. Ik sleur haar weg bij Nick en ze kijkt me geïrriteerd aan. ’Brit, zou je me een plezier willen doen?’ Haar gezicht betrekt zodra ze de traan ziet die over mijn wang loopt. ’Wat is er?’ vraagt ze duidelijk bezorgd. ’Ik’. Ik slik even en kijk haar moeilijk aan. ’Ik kan dit niet. Zou je het van me willen overnemen? Alles is geregeld, je moet gewoon op alles toezien. En zodra er iets misloopt, bel je me gewoon. Zou je dat willen doen?’ Ze kijkt me met open mond aan, niet in staat om iets te zeggen. ’Kijk ik weet dat je maar een jobstudent bent, maar je hoeft bijna niets te doen. Ik zal ervoor zorgen dat je extra betaalt krijgt. Dat beloof ik’ Ze kijkt me nog steeds aan en na een tijdje knikt ze. ’Oké. Ga dan maar vlug, eer iemand iets doorheeft’. Ik geef haar dankbaar een knuffel en haast me dan de kerk uit.