♥ 11.

#LinaPOV

Onrustig woel ik heen en weer in bed, wat ik ook doe, ik kan maar geen slaap vatten. Ik kijk naast me, waar Ashley vredig in dromenland ligt, haar ademhaling is rustig en met het maanlicht dat op haar gezicht schijnt is duidelijk te zien dat ze een goede droom beleeft. Ik staar naar buiten, naar de volle maan en denk aan Kevin. Zijn gezichtsuitdrukking van daarstraks doemt als een donkere wolk voor mijn ogen op. In zijn ogen kan ik ongeloof en teleurstelling lezen, misschien zelfs wat jaloezie? ‘Komaan Lina, doe normaal, hij gaat trouwen’ denk ik bij mezelf. Ik sla de lakens van me af en zwier mijn benen uit bed. Op mijn tenen sluip ik naar de kast, daar haal ik een vest uit en dan glip ik met een paar pantoffels in mijn handen naar buiten.
Langs het water van de rivier, loopt een klein wegje. Ik besluit die richting in te slaan en met mijn blik strak voor me gericht loopt ik langs het kabbelende water. Ik ben zo diep in gedachten verzonken dat ik niet merk dat er achter me voetstappen weerklinken. Ze naderen steeds sneller en ik schrik als ik opeens een stem hoor. ’Is daar iemand?’ Geruisloos draai ik me om, enkele meters voor me staat een schaduw die ik na even aarzelen herken. ’Kevin?’ vraag ik ongelovig. ’Lina, wat doe jij hier?’ Hij zet enkele stappen naar voren, waardoor het maanlicht zijn gezicht verlicht. ’Ik kon niet slapen’ geef ik toe. Hij zet nog een stap dichter en ik draai me langzaam om. ’Ik moest de hele tijd piekeren’ zeg ik. Samen wandelen we verder, zij aan zij, met maar enkele centimeters tussen ons in. De energie knettert om ons meer, maar dat kan evengoed aan mijn verbeelding liggen. ’Jij?’ vraag ik om de stilte te verbreken. ’Hetzelfde’ zegt hij in gedachten verzonken. Opnieuw is alles stil, het enige geluid is afkomstig van de rivier en van onze schoenen die knerpen in het grind. Opeens staat Kevin stil, hij staart nadenkend voor zich uit. ’Is er iets?’ vraag ik. Hij kijkt me aan en hij lijkt alsof hij nu pas door heeft dat ik bij hem ben. ’Nee ik was gewoon even’ hij stopt en een lange tijd staart hij naar het water. ’aan het denken’ maakt hij uiteindelijk zijn zin af. ’De trouw?’ vraag ik. ’Ja’ antwoordt hij. Het valt me op dat hij me al die tijd maar één keer heeft aangekeken. ’Je bent zeker zenuwachtig nu meer en meer vast ligt?’ vraag ik. Hij kijkt me weer aan, ’nee natuurlijk niet’. Hij loopt verder en ik volg hem. ’Het is gewoon, zo snel’ zucht hij. Geïnteresseerd luister ik naar hem. ’Ik had verwacht dat het nog minstens een jaar misschien twee jaren ging duren eer we trouwden’ hij draait zijn hoofd naar mij. ’Binnenkort is alles geregeld en staan we voor het altaar, en wat als ik dan besef dat Daniëlle niet “de ware” is?’. ’Weet je dat dan niet zeker?’ vraag ik hoopvol. Mijn buik vult zich met aangename kriebels, met hoop, maar ook met schuldgevoel tegenover Daniëlle. ’Soms wel, soms niet. Weet je we kennen elkaar al zolang, we zijn al zolang bevriend. Ik weet het gewoon allemaal niet meer’ Hij zucht diep en kijkt naar boven naar de volle maan. Voorzichtig leg ik mijn hand op zijn arm. ’Het komt wel goed, gun het even tijd’. ’En wat als ik besef dat ze niet de ware is? Dat ik toch niet van haar hou?’ vraagt hij. ’Dan moet je het haar eerlijk vertellen, het heeft geen zin om haar of jezelf iets voor te liegen’. ’Je hebt gelijk, bedankt. We gaan maar beter terug, het is al licht aan het worden’ Verbaasd kijk ik om me heen, het is nog steeds donker, maar ik merk dat het toch langzaam lichter aan het worden is. We draaien ons om en lopen terug richting het hotel.
Kevin loopt met me mee tot aan mijn kamer. ’Slaapwel’ zegt hij. Hij draait zich om en loopt weg. Opeens staat hij terug stil en hij kijkt me aan. ’Bedankt’ zegt hij. Hij glimlacht even en draait zich dan om, om even later in zijn hotelkamer te verdwijnen. Ik slaak een zucht en wandel dan mijn eigen kamer in. Ik kruip in bed en met Kevin nog in mijn gedachten val ik al snel in slaap.