Part Four

Ik kijk Nick bedenkelijk aan. ’Is er iets?’ vraagt hij. ’Je doet me sterk aan iemand denken’ antwoord ik. ’Ja?’ vraagt hij grijzend. ’Misschien dat je het weet als ik mijn achternaam zeg?’ ‘Ik zou het niet weten, maar het kan nooit kwaad’ ‘Jonas’ ‘Mhh.. Wacht Jonas? Van Jonas Brothers?!’ Hij knikt lachend. ’Dan zullen de meisjes wel aan je voeten liggen’ grap ik. Ditmaal knikt hij bedenkelijk en hij staart voor zich uit. ’Waar denk je aan?’ vraag ik. Hij blijft gewoon voor zich uitstaren en het zier ernaar uit dat hij mij niet eens meer ziet.
‘zeg Yara, kun jij Nick zijn gedachten eens lezen?’ vraag ik als ik naar de rest loop. ‘Waarom?’ vraagt ze verbaasd. ‘Omdat hij niet wil zeggen wat hij denkt’ antwoord ik. ‘Moet je dat weten dan?’ vraagt ze en ze trekt haar wenkbrauwen op. ‘ja!’ ‘waarom?’ ‘omdat… gewoon!’. Ze zucht en loop naar Nick toe. Hij zit nog steeds voor zich uit te staren, precies zoals ik hem heb achtergelaten.
Yara komt weer terug naar ons toe gelopen en ik kijk haar vragend aan. ‘hij zit te twijfelen of hij het zou uitmaken met ene Selena’ zegt ze. Teleurgesteld laat ik mijn hoofd hangen, ik vind Nick namelijk heel erg knap en nu heeft hij een lief. ‘ha! Ik wist het!’ zegt Joe ‘het gaat al een tijdje slecht tussen die twee’ ‘en jij zit te twijfelen of je er wel goed aan hebt gedaan om überhaupt wat met Camilla te beginnen’ zegt Yara droog. Hij kijkt haarverbaast aan en kijk dan naar zijn handen. ‘bang dat ze je zal bedriegen?’ vraagt Yara en ze gaat naast hem zitten. Hij knikt. ‘als je haar nu al niet vertrouw zou ik het uitmaken als ik jou was. Laat de kans niet komen dat het zover komt’ ‘goed idee’ zegt hij na een tijdje. ‘zeg Bo, zullen wij ons eens om gaan kleden?’ vraagt Yara als ze zich weer tot mij wendt. ‘ja, prima. Ik haal onze spullen wel’ bied ik aan. Ik loop naar de strandbedjes en zoek onze tassen en handdoeken bij elkaar, waarna ik terugloop naar Yara. ‘hier’ zeg ik en ik geef Yara haar tas. ‘we zien jullie nog wel is’ zegt Yara. Ik zwaai nog even naar iedereen en dan lopen we weg, terwijl ze ons nog uitzwaaien.



~die avond~

‘Yaaaar! We moeten nu echt gaan!’ roep ik terwijl ik op de deur van de badkamer bonk. Ik werp even een blik op mijn horloge en kijk dan weer naar de deur. ‘wacht even! Alleen nog mijn oorbellen in’ roept Yara terug. Terwijl zij nog bezig is, check ik mijn outfit nog even in de spiegel. Mijn skinnyjeans spant net genoeg rond mijn benen en benadrukt mijn lengte. Daarboven draag ik een zwarte long sleave met donkerblauw giletje. Aan mijn voeten, heb ik zwarte lage all stars aan die matchen met mijn zwarte riem en zwarte oorbellen. Mijn blonde haren, heb ik snel samengebonden in een losse staart zodat er nog een paar lokken langs mijn gezicht vallen. Op mijn lippen heb ik een dun laagje lipgloss en mijn ogen heb ik met wat zwart mascara en een zwart lijntje geaccentueerd. Niets speciaals, maar wel mooi al zeg ik het zelf. ‘wauw’ zegt Yara zodra ze de badkamer uit komt. ‘je ziet er goed uit’ ‘dankje, jij ook’ grijns ik. Ze draait zich ook even naar de spiegel en bekijkt haarzelf nauwkeurig. Zelf draagt ze ook een skinnyjeans met daarboven een gele, strakke tuniek die past bij haar gele all stars waar ze zelf wat tekeningen op heeft aangebracht. Rond haar taille heeft ze een zwarte riem. Haar haar heeft ze samengedaan in een losse vlecht zodat er bij haar ook nog wat losse plukken rond haar gezicht vallen. Rond haar hals heeft ze een lange ketting met een zwart balletje en net als mij heeft ze ook zwart oorbellen in. Haar make up is ongeveer hetzelfde en ze ziet er echt goed uit. ’ Mooi dan kunnen we nu gaan’ zegt ze zodra ze klaar is. Ik neem mijn tas en ze dropt haar portemonnee en concertticket bij mij, zelf neemt ze nooit een tas mee dus meestal zeul ik haar dingen mee. Nee grapje, voor die paar grammetjes die erbij komen. We lopen de kamer uit en ik stop de sleutel veilig in mijn tas. We hadden gisterenavond al gekeken hoe we bij het concertgebouw moesten komen, dus we weten precies hoe we moeten lopen. Uiteindelijk komen we na ongeveer 20 minuten lopen bij het gebouw aan waar als duizenden meisjes staan te gillen. ‘dat meen je niet’ zegt Yara zodra ze de massa opmerkt. Vooraan staan zal nu wel niet meer lukken. We lopen zo ver mogelijk naar voren en krijgen daardoor heel wat boze blikken toegeworpen, maar die negeren we. Uiteindelijk worden de hekken open gedaan en staan we helemaal vooraan. We laten met een big smile op ons gezicht onze kaartjes zien en lopen dan snel naar het podium. Na daar nog bijna 2 uur te hebben gewacht is het dan eindelijk zover. De lichten gaan uit en de spotten gaan aan. Achter de witte doek zijn de silhouetten van de jongens al duidelijk te zien. De muziek begint te spelen en het gekrijs achter ons breekt los. Ik bedek zo goed mogelijk mijn oren. Ik heb geen speciale krachten nodig om te zien wat Yara nu denkt. Het is namelijk hetzelfde als wat ik denk..

Help…