Part Two

Yara! Opschieten, dan kunnen we nog net de trein halen!’ roep ik naar boven. ‘Ik kom al!’ roept ze terug. Ik hoor haar de de trap afstormen en wacht ongeduldig met mijn tas in mijn hand tot ze de woonkamer binnenkomt. ‘Klaar’ zegt ze. ‘Héhé, als we nu vertrekken zijn we nog op tijd. De trein vertrekt over 20 minuten en het duurt ongeveer 4 uur voor we in San Diego aankomen’ zeg ik. We lopen naar buiten als mijn moeder onze tegenhoudt. ‘Ik breng jullie wel even naar het treinstation’ zegt ze en ze geeft ons elk een lunchpakketje. Naast me steekt Yara de hare in haar tas en ik volg haar voorbeeld. Met ons drieën lopen naar de hal waar Yara haar weekendtas neemt. Dan lopen we naar buiten waar we in de auto stappen. ‘Here We Go!’ zeggen Yara en ik in koor zodra mijn moeder de auto start. Na ongeveer 10 minuten rijden komen we aan bij het treinstation en we kopen snel een eerste klas kaartje. We haasten ons naar perron 3c, de trein komt al snel aangereden en we nemen afscheidt van mijn moeder. We stappen snel in met als doel een goede cabine voor onszelf te krijgen. We lopen er een paar voorbij en uiteindelijk stappen we een lege cabine binnen, we gooien onze tassen boven in het rek en gaan zitten. Ik kijk nog even uit het raam en zwaai naar mijn moeder, de trein begint te rijden en ze wordt kleiner en kleiner tot ze uit het zicht verdwijnt. ‘Ik houd van jou baan Yara. Daardoor kunnen we zo vaak weg’ zucht ik. ‘En dan te bedenken dat ik alleen maar de administratie hoef te doen. Dat is nog niet zo moeilijk’ zegt ze. Bah administratie, dat is nu echt niet voor mij. ‘Je moet toch ook af en toe bij de receptie werken?’ vraag ik dan. ‘Ja, maar de laatste tijd niet meer zoveel’ antwoordt ze en ze zakt onderuit en gaat verder ‘Ik ben allang blij dat ik zoveel verdien. Hallo, 400 euro per week. Zoveel verdient Mvr. Holster nog niet eens. Zullen we wedden dat zij hartstikke blut is’ ‘Vertel mij wat. Ze heeft lelijke, afgedankte kleren en kan wel een kappersbeurt gebruiken’ grinnik ik. Ze ziet echt niet uit. Het is eigenlijk wel zielig als je feit weglaat dat ze zo'n trut is. ‘Duh, dat kan iedereen op school wel gebruiken. Behalve wij natuurlijk’ zegt Yara en ze wiebelt met haar wenkbrauwen. ‘Wij zijn ook zo goed’ zeg ik heel erg overdreven. ‘Arrogantie heerst’ kucht Yara. ‘Hej! Je weet best dat ik het niet meen’ lach ik. ‘Ja, inderdaad. Dat weet ik wel. Maar ik meende het ook niet’ antwoordt ze zogezegd onschuldig. ‘Ja, dat had ik moeten weten’ zeg ik droog. ‘Dat dacht ik’

-4 uur later-

‘Aah, eindelijk! Ik kreeg al slaap in mijn kont' zegt Yara zodra de trein begint te vertragen. Ze staat op en strekt zich lang uit. Ik volg haar voorbeeld en pak dan mijn tas uit het rek. We lopen de cabine uit en wachten tot de trein stil staat. De deuren gaan langzaam open en we haasten ons uit de trein. We lopen het perron af naar de aankomsthal en lopen naar buiten waar we een taxi aanhouden. We droppen onze tassen in de kofferbak en stappen dan in. Ik geef het adres door aan de chauffeur. Die hele taak van het boeken en reizen ligt altijd bij mij, aangezien Yara er al voor betaalt. We leggen samen wel wat geld opzij om leuke dingen te gaan doen en mijn moeder speelt soms ook wel voor sponser. Maar toch betaalt zij het grootste deel. Het minste wat ik dus kan doen is alles boeken. Naast met kijkt Yara gefascineerd naar buiten. ‘Ik houd nu al van deze stad’ zegt ze bewonderend. Ik kijk ook naar buiten naar de mooi gebouwen en raak meteen betoverd. ‘Echt hé’ antwoord ik dromerig. Ik kijk nog wat verder en er valt me al meteen een poster op. Ik stoot Yara aan en lees wat er op staat. ‘Hej, kijk, een poster voor en concert morgenavond. Er zijn nog kaartjes’ zeg ik tegen haar. ‘Misschien kunnen we daar heen’ antwoordt ze. ‘Ja, straks moeten we maar even kijken. Het eerste wat ik ga doen is mijn koffers uitpakken en eten. Dan zien we wel’ zeg ik terwijl ze weer recht gaat zitten. Na ongeveer een kwartiertje komen we aan bij ons hotel. Al zeg ik het zelf ik heb weer goed geboekt. Het hotel is prachtig en ligt aan de boulevard. We lopen naar binnen en na het inchecken lopen we meteen door naar onze kamer. Die is vrij groot wat verwonderlijk is aangezien het hotel redelijk goedkoop is. We pakken snel onze tassen uit en lopen naar het restaurant beneden om snel wat te eten. Rond 7 uur zijn we daarmee klaar. ‘Zullen we nog even naar de stad gaan? Die ligt hier toch achter’ stel ik voor. ‘Ik vind het prima’ gaat Yara akkoord. We halen onze tas op van de kamer, lopen het hotel uit en gaan dan op zoek naar de juiste weg naar de stad. ‘Yara, laten we nou gewoon vragen waar we heen moeten’ zeur ik na een tijdje. ‘Waarom?’ vraagt ze. ‘Heb je niet iets van een plattegrond in je hoofd ofzo?’ vraag ik dan maar. ‘Hej, ja! Die heb ik!’ zegt ze dan. Ze stopt en sluit haar ogen. ‘Rechts af, dan links en dan de 4de afslag weer rechts’ zegt ze zodra ze haar ogen terug opent. ‘Kijk, aan zo’n vriendin heb je ook nog eens wat’ lach ik. ‘Jaja, loop nou maar’ grinnikt ze en ze geeft me een duw. We beginnen te lopen al snel komen we midden in een met lichtjes overgoten winkelstraat. ‘Ik houd van San Diego’ zeg ik en ik kijk met grote ogen rond. Ik loop al meteen naar een grote winkelstraat. ‘Hej, wacht eens even!’ roept Yara. ‘Ik wil eerst eens kijken naar die kaartjes voor dat concert’ zegt ze. ‘Ohjah, even vergeten’ zeg ik onschuldig. Ze houdt een voorbijganger tegen en vraagt waar het dichtstbijzijnde postkantoor zit. Ik word afgeleid door een paar schoenen die ik in een etalage zie staan dus ik hoor niet wat hij antwoordt. ‘Ok, bedankt!’ zegt Yara tegen de man en ze trekt me mee. ‘Man, ik denk dat we aan 1 weekend hier niet genoeg hebben’ mompel ik met de schoenen nog in mijn gedachten. ‘Kom op Bo! Je hebt al 2 kasten vol kleren en je ben nóg niet uitgekocht’ zegt ze terwijl ze zelf alle winkeltjes bekijkt. ‘Ja maar… het is allemaal zo mooi! En…’ ‘Genoeg gekletst! Ik zie het postkantoor’ zegt ze en ze sleurt me weer mee. We steken de straat over en lopen een enorm gebouw waar in koeienletters boven staat: ‘Post Office’. ‘lieve, lieve schat. Heb je wel gekeken van WIE dat concert was?’ vraagt Yara aan mij als we voor een enorme rij van posters van concerten staan. 4 ervan zijn voor morgenavond en de rest allemaal voor volgende week. ‘Nee, maar ik herken de poster wel’ antwoord ik en ik zoek tussen de posters aan de muur. ‘Die daar! Jonas Brothers ofzo iets’ zeg ik met mijn ogen op de juiste poster gericht. ‘Nooit van gehoord’ zegt Yara. ‘Maargoed, laten we maar kaartjes gaan halen. Dan zien we morgen wel of ze goed zijn’ ‘Helemaal mee eens’ ga ik akkoord. ‘Dat dacht ik al’. Ik ga de kaartjes betalen en loop dan terug naar Yara die in gedachten verzonken naar de poster staart. Ik werp ook nog eens eens een blik, damn die zijn sexy. Ik scheur mijn blik van de jongens af. ‘Jow, Yara! Ben je er nog?’ vraag ik. Ze schrikt op. ‘Ja ja. Ik ben er’. ‘Laten we gaan. Ik heb nog heel wat te zien hier’ zeg ik en ditmaal trek ik haar mee. ‘Winkels’ zucht ik en ik kijk alle winkeltjes één voor één verliefd aan. ‘Daar gaan we weer’ zucht Yara langs me en ik zie nog net hoe ze met haar ogen draait. Ik trek haar mee en na ontelbare winkels in en uit te zij gegaan, komen we met héél veel zakken de laatste winkel uit.