Part One

'Yaaaar, ik heb het weekendje weg geboekt’ roep ik en ik kom achter de computer vandaan. 'Cool’ zeg Yara blij. Zonet heb ik een reis geboekt naar Californië, San Diego en gaan we lekker aan het strand liggen bakken. ‘Dames, gaan jullie slapen!?’ roept mijn moeder. ‘Jo!’ roepen ik en Yara terug. We we gaan naar boven en maken ons klaar voor naar bed te gaan. ‘Trusten’ fluister ik nadat ik het licht heb uitgedaan. ‘Trusten’ antwoordt Yara slaperig.

-volgende dag-

‘Yara! Bo! Opstaan! Laatste dag voor het weekend!’ roept mijn moeder van beneden. Maar dat hoefde ze niet te roepen. We waren al lang wakker en helemaal klaar om naar school te vertrekken. We zijn eigenlijk elke ochtend al om 5 uur wakker. Yara is niet echt een uitslaper, ik wel, of vroeger toch in elk geval. Sinds Yara zo dikwijls bij me slaapt heb ik zowat haar schema overgenomen. We staan elke morgen heel vroeg op, nu moet ik wel zeggen dat het handig is. We komen nooit ergens te laat. We pakken onze boekentassen in en lopen naar beneden waar we snel ontbijten. Daarna lopen we rustig naar school. ‘Zeg Bo, ben je nog steeds verliefd op Tyler?’ vraagt Yara op weg naar school. ‘Neeh, bah. Ik snap niet dat ik hem ooit leuk heb gevonden. Ik zag hem laatst na schooltijd in de stad en ik had meteen door wat voor sukkel het was’ antwoord ik vies. ‘Ik had je gewaarschuwd’ grinnikt Yara. ‘Liefde kun je niet sturen weet je’ zeg ik. Spijtig genoeg toch niet. 'Ik weet het. ik weet het’ lacht Yara en we lopen de school binnen. We zijn nog niet binnen of de bel gaat en we lopen meteen door naar de les. ‘Mensen, wat ben ik blij dat we een korte dag hebben vandaag' zucht ik blij en ik loop naar de vrije plaatsen achteraan in de klas. ‘Vertel mij wat. Die lessen van Holster zijn echt zó saai dat je meteen een week lui bent’ mompelt Yara als Mvr. Holster binnen komt. Ik kan het natuulijk niet nalaten en schiet in de lach, Mvr. Holster kijkt me streng aan. ‘Ja Bo. Nog één keer en je kunt eruit gaan. En jij ook Yara’ zegt ze. Ookal heeft Yara totaal niets verkeerd gedaan. Geamuseert maar verbaast kijken we haar aan. Lachend zakken we onderuit en Mvr. Holster begint te vertellen over koetjes en kalfjes. En als ik zeg over koetjes en kalfjes, bedoel ik ook echt koetjes en kalfjes. We zitten in de biologie les en nu moeten we de mens gaan vergelijken met de koe. Hoe komt een mens erop? Zit ze 's avonds achter haar computer de meest onnozelste onderwerpen in te typen om ze vervolgens af te drukken, zodat ze weet wat ze moet doen in de les? Yara buigt naar me toe en ik zie zo al dat ze nu iets grappigs gaat zeggen. Ik zet me schrap om mijn gezicht in de plooi te houden. ‘Als ik haar moest vergelijken met een koe valt er weinig te zien wat niet overeenkomt’ mompelt ze. Ik schiet natuurlijk weer meteen in de lach. Ik kan gewoon niet serieus blijven als Yara iets grappigs zegt. ‘Yara en Bo! Eruit, naar de directeur’ krijst Mvr. Holster door de klas. Op de verdieping beneden ons zullen ze ondertussen ook al wel weten hoe laat het is. Lachend pakken we onze boeken bij elkaar en lopen de klas uit. Bij de directeur kloppen we op de deur en die doet open. ‘Niet weer hé’ zucht die. Ik merk de geamuseerde ondertoon in zijn stem meteen op. ‘Ja, wij mogen niet eens even lachen of we staan hier weer aan de deur’ lach ik. ‘Laat me raden: Mvr. Holster?’ zegt hij. We knikken braaf. ‘Ik moet toch echt eens met haar gaan praten’ zegt hij. Er valt niet te praten met die vrouw en dat zeg ik niet omdat ik haar haat. ‘Wat voor lessen hebben jullie hierna nog?’ vraagt de directeur. ‘Nog twee uur van haar en dan studie uur. Daarna zijn we vrij’ zegt Yara. Leven de vrijheid zeker na Mvr. Holster haar lessen. ‘Ga maar naar huis dan. Dit heeft toch geen zin meer’ zegt hij. ‘Veel plezier voor als jullie van het weekend weer weg gaan’ Hij kent ons gewoon té goed. ‘Bedankt Paul, gaat wel lukken’ zeg i blij. ‘Doeg!’. We lopen de school uit en Yara zucht blij, ‘Vrijheid’ ‘Wat heerlijk hé, om zo goed met de directeur om te kunnen gaan’ zucht ik al even blij. ‘We hebben geluk, we zijn de enige. Het schijnt dat de rest van de school een hekel aan hem heeft omdat hij zo “streng” is’ zegt Yara. ‘Dan ben ik blij dat ik niet bij de rest van de school hoor’ lach ik. Ik zou nooit bij de rest willen horen, die zijn gewoon zo anders, zo.. saai. ‘Laten we nou naar huis gaan. Dan kunnen we de koffers pakken en dan kunnen we meteen vertrekken naar Californië’ stelt Yara voor. ‘Kijk, dat is nog eens een goed idee’ lach ik. Ik steek mijn arm door de hare en arm in arm lopen we naar huis.