Chapter 10: Little story

"Dat bereid je goed voor meent ze echt hoor Hikrai!" zei Sakura, terwijl we door de winkelstraat liepen. "Ik heb ook met haar getraind en geloof me aan het einde van de dag ben je helemaal kapot!" zei ze. "Dat wordt nog leuk." jammerde ik. "In iedergeval laten we wat nieuwe kleren voor je kopen. Je zal echt niet kunnen trainen in dat vieze schooluniformding van je." zei Sakura en loodste me een kledingwinkel in. "Kom op laten we lol hebben met kleren passen!" riep Sakura en duwde me een pashokje in.

Na uren passen en gekke kleren aantrekken had ik eindelijk wat outfits gekozen. Een soort kimonohemd wat bijelkaar gehouden werd door een band en een broekrok voor eronder. Ook kreeg ik handschoen met open vingers en nieuwe schoenen. "Zo dit is je trainings outfit." Ze pakte nog een stapel met t-shirt en broeken. "En dit is voor in je vrije tijd." zei ze en legde de kleren op de toonbank van de kassa. "W-Wacht! Hoe moet ik dit allemaal betalen?! Ik heb geen geld!" riep ik in paniek. "Rustig maar ik zal wel voor je betalen. Na een tijdje zal je ook wel missie's krijgen en verdien je zelf ook geld dan kun je me wel terug betalen." zei Sakura glimlachend.
Dus ze betaalde de kleren en liep met mij mee naar buiten. "Aangezien je training pas morgen begint en ik niet veel te doen heb vandaag kunnen we nog we even op een terrasje gaan zitten ofzo." zei Sakura en loodste mij mee naar een terrasje. We gingen zitten en bestelden wat te drinken. "Dit is lang geleden." mompelde ik. "Wat is lang geleden?" vroeg Sakura. "Oh, dat ik voor het laatst iets heb gedaan als een terrasje pikken." zei ik. "Heb je in jouw wereld dan helemaal geen vrienden dan?" vroeg ze. "Oh die had ik wel. Maar ik moest ze allemaal achterlaten toen ik naar dat weeshuis ging." het was even stil." Volgens mij waren ze niet eens mijn echte vrienden." zei ik. "Hoezo dat?" "Mijn ouders waren de eigenaren van een groot ziekenhuis dus erg rijk. Volgens mij wouden die mensen van mijn oude school alleen maar vrienden met me zijn omdat ik rijk was." zei ik. "Hoe weet je dat zo zeker?" vroeg Sakura. "Ze hebben me nadat ik arriveerde in het weeshuis nooit gebeld, gemaild of ook maar een brief gestuurd." zei ik. "Wat erg voor je." zei Sakura. "Je hoeft je niet te verontschuldigen ik ben het toch gewend. Mensen die mijn status kennen doen allemaal heel aardig tegen me en belofen me een plek voor als ik ooit alleen kom te staan. Maar toen het er eenmaal op aankwam, toen mijn ouders uiteindelijk stierfen in dat vliegtuigongeluk, zijn ze me nooit te hulp gekomen. Hun deuren sloegen ze doodleuk dicht in mijn gezicht ik had geen keus. Ik moest wel naar dat weeshuis toe." vertelde ik. Sakura bleef stil en staarde naar haar drinken. "Maar hier is het anders." zei ik. "Voordat mensen wisten van mijn status deden ze al aardig tegen mij en hielpen ze mij ik heb nu zelfs een vriendje!" "Ik ben blijer dan ooit." zei ik met een glimlach. Sakura glimlachte ook en pakte mijn hand. "Ik zal jouw nooit laten vallen Hikari jij bent een goeie vriendin en jouw zou ik echt te hulp komen als het moet!" zei Sakura. "Dat heb je toch al gedaan. Je hebt net mijn kleren betaald."