Sa. My last winter.

Sneeuwvlokjes vallen uit de hemel en bedekken de fijne, groen grassprietjes.
de winter komt eraan.
kinderen trekken hun warmste kleedjes aan en maken sneeuwmannen of spelen met een slee.
ondertussen liggen hun ouders lekker ingedommeld voor het haardvuur.
anderen glijden sierlijk over het spekgladde ijs.
Maar ergens ligt een klein meisje in een bed met haar ouders aan haar zijde.
Ze kan niet meer lopen en niet meer praten, ze kan alleen nog denken.
Ze heeft kanker.
en ze houdt het niet lang meer vol.
De kanker heeft haar helemaal kapotgemaakt.
Pov meisje.

je weet dat je doodgaat.
Dat dit je laatste winter was.
dat je nooit meer samen met je vrienden zorgeloos over grasgroene weiden zou kunnen huppelen.
dat je nooit meer in een zomers jurkje kon hollen achter een vlinder.
je voelde je met de minuut verslappen.
je ogen waren gesloten.
ze nam al haar krachten samen en deed haar ogen voor een laatste keer open.
Ze keek door het raam en zag de sneeuwvlokjes neer dalen uit de hemel.
daar zal ik straks ook zijn. ‘dacht ze.
en met die gedachte en een laaste blik op haar diepbedroefde ouders sloot het meisje haar ogen en vertrok naar het eeuwige licht.