029

Ik trok het shirt en de joggingbroek die ik van Selena had gekregen uit. Vervolgens deed ik mijn kleren weer aan, die ik gisteren of eigenlijk al maanden droeg. Ik stak mijn haren in een eenvoudige knot en verliet de tourbus. Er stonden zo’n 3 tourbussen op een rij, ze hoorde allemaal bij Justin. Ook stonden er andere bussen. Een hele eindverder op stond een hek. Dit was niet zoals het hek van gisterenavond, dit hek was klein en er stonden vele meiden achter. Ook zag ik er mensen bijlopen, maar dit aan de kant waar ik stond. De meiden maakte veel lawaai.

Ik liep naar de ingang van het gebouw, dit was nog verder van de meiden af. Aan de muren van de gangen hingen schilderijen, die ik een voor een bestuurde als ik er langs kwam. Ik liep maar gewoon ergens heen, ik wist niet waar ik uit zou komen en ook niet waar Justin was. Maar dit wilde ik ook niet vragen aan mensen. Ik wilde geen contact maken met vreemde.

Uiteindelijk hoorde ik wat geluid. Mijn mondhoeken krulde omhoog omdat ik Justin hoorde. Ik liep door, en zag opeens vele zwarte dozen staan. Die voor mij gevoel veel te zwaar leken om te dragen. Ook was er allemaal ijzer te zien. Ik liep nog een stukje verder en stopte toen. Ik zag Justin staan. Hij stond misschien wel een eindje weg maar ik zag hem staan. Was ik op het podium? Nee, niet helemaal. Want ik was niet in het zicht voor andere mensen. Wel zag ik een stukje van de zaal. Ik zag niemand zitten.

Op het podium stonden ook andere jongen, zijn dansers. Volgens mij waren ze aan het oefenen, of gewoon voor de lol dansbewegingen aan het maken. Justin leek nog beter te dansen als gisterenavond. Ik glimlachte. Na zo’n 5 minuten schatte ik, stopte ze. Hij praatte wat met de andere jongens. Af en toe lachte ze, en ik lachte ook omdat ik hoorde waar ze het over hadden.

“Is dat niet dat meisje van jouw?” een jongen wees naar me toe. Justin, die met zijn rug naar mij toe stond draaide zich om. Hij glimlachte en liep naar me toe. “Kom.” Hij pakte mijn hand en leed me naar het podium. “Wat ga je doen?” vroeg ik verontwaard omdat hij niet verder liep naar de dansgroep toe. “Dansen.” Grijnsde hij. Ik keek hem moeilijk aan, maar hij negeerde het. “Muziek!” riep hij naar de DJ. De jongen die de muziek regelde stak zijn duim op. Justin legde een arm om mij heen en zijn andere hand hield de mijn hand vast. Ik deed hetzelfde op aanwijzing van hem. Ik voelde me veilig.

Gaat het verhaal niet te vlug?