Moments Like This.*

De sterren keken op me neer. Will was binnen aan het koken en ik lag op een bolletje op het terras, staarde naar de oneindige hemel die daar te vinden was. Ik hoorde hem soms fluisteren naar zichzelf, angstig om dingen die ik niet altijd begreep. De telefoon ging een paar keer en dan schreeuwde hij naar Sue dat ze moest stoppen. Lori belde ook die avond, vroeg of alles goed was maar ik kon er niet op antwoorden en hij riep me ook niet meer toen iemand voor mij belde. Hij kende me beter dan ik mezelf kende. Ik trok mezelf recht en liet mijn kin op mijn knieën rusten, keek naar de ijzeren omheining. Die deur achter me schoof open,”het eten is mislukt…”
Zijn stem klonk zacht en onzeker, maar de geur deed me glimlachen. “Pizza?”
Hij knikte,”is er nog plaats hierbuiten?”
Ik schoof op en keek hoe hij naast me op het laken kwam zitten, een ander over onze benen gooide. De doos legde hij aan onze voeten en stopte me stuk toe. Ik grinnikte, zette er mijn tanden in en proefde de kip. Ik lachte en hij ontspande.
“Ik weet dat je het moeilijk hebt, maar… weet dat je niet meer alleen bent…”
Ik fronste, verslikte me net niet in een stuk pizza en keek hem vragend aan. Hij meende het, de frons op zijn voorhoofd legde de nadruk op ieder woord. Ik hielp mijn lippen op elkaar, dacht aan woorden maar vond enkel een steek in mijn hart. De stilte hing vast aan ons terwijl we verder aten. De maan glimlachte naar me, sprak me moed in door de wind me toe te laten fluisteren.
“Will?”
Hij keek op, zijn ogen glanzend in het licht en knikte zwak. “Als ik ook maar iets op jou lijk, dan hoef ik me geen zorgen te maken! En zolang ik bij jou mag blijven, hoef ik niet bang te zijn…”
Ik veegde mijn mondhoeken schoon en drukte een kus tegen zijn hoofd. Hij bleef voor een seconde als versteend zitten maar lachte toen zijn hartbrekende glimlach en de hele wereld keek naar ons.