WS ~ 77

(Bill)

Ik werd zenuwachtig van Tom zijn heen en weer gewiebel, maar ik wist dat als ik er iets van zou zeggen, hij zou zeggen dat ik hém zenuwachtig maak. Wat natuurlijk nergens op zou slaan, maar ik had geen zin in nutteloze discussies.

Hij trommelde op de houten tafel en staarde door de hal naar de voordeur. “Wanneer komen ze nou?” “Alsof ik dat weet,” mompelde ik en wankelde van het ene been op het andere. Mijn ogen gingen langs de hele straat in de hoop de auto te zien.

Ik miste Nyree ongelooflijk. Ondanks het skypen en bellen miste ik haar verschrikkelijk! Ik miste haar warmte, de geur van haar lange rode haren, de droge opmerkingen, de manier waarop ze Tom en mij altijd wist te bedwingen en de manier waarop ze lachte als haar dat niet lukte en de knuffels en kusjes waarmee ze altijd zo vrijgevig was.

“Ik hoor een auto!” hoorde ik Tom plots roepen. Sinds wanneer had hij zo’n goede oren? Mijn ogen vlogen naar de andere richting. “Ze zijn er!” Ik liep van het raam weg en liep achter Tom aan die al naar de voordeur liep. “Dames eerst,” grapte hij toen ik achter hem stond. Ondanks dat het een smerige opmerking was, nam ik van zijn gentleman poging gebruik en liep de oprit op.

Mama reed de oprit op en stopte voor het paadje naar de voordeur. Nyree hing in de auto al helemaal over Gustav heen en plakte tegen de venster met een glimlach van hier tot in Tokio. Gustav stapte snel uit in de hoop dat ze hem niet omver zou lopen en lachte luid toen ze uit de auto sprong en naar me toe rende. Met een extra lange Billyyy vloog ze in mijn armen en schaterde hoe erg ze me gemist had en nog heel veel andere dingen die niet zo veel samenhang hadden.

“Ze wordt helemaal gek,” lachte Gustav toen ze hysterisch bij Tom op en neer stond te springen.