Hoofdstuk 1

Mijn naam is Rosalinde. Sinds kort weet ik iets wat mijn leven voorgoed heeft veranderd, iets dat mijn ouders altijd geweten hebben, maar het voor mij verborgen hebben gehouden. Dat is iets dat me veel pijn doet. Daarom ben ik ook erg blij dat ik wegga. Ik ga naar Zweinstein Toverschool voor Hekserij en Hocuspocus. Mijn koffers waren al gepakt. 'Rosalinde?' Het was mijn moeder die bij de deur stond en tegen me praatte, iets dat wat ik de afgelopen dagen vermeden had. 'Ik weet dat je boos bent. En dat begrijpen je vader en ik ook. Maar je moet weten, als je wist in hoeveel gevaar je gaat komen en hoeveel in hoeveel gevaar je al die tijd geweest bent, dan zou je het begrijpen. Door het niet te vertellen dachten je vader en ik dat je veilig zou zijn. Maar dat was natuurlijk niet zo. We zagen wat de magie met je deed, het veranderde je. Het hoort erbij, dachten je vader en ik. Maar al die tijd wist je vader beter. Hij kent een tovenaar, je oom. Maar hij sprak er nooit over, niet als het niet hoefde. Daarom wist hij wat dit met jou zou doen. Hij zou zorgen dat hij het huis uit was, voordat jou krachten zichtbaar werden. Dat was altijd zijn plan geweest. Het spijt me dat ik je het nooit eerder heb verteld, ik had het wel moeten doen. Ik hoop dat je me kunt vergeven, Rosalinde. En ik weet dat je op Zweinstein volkomen veilig zal zijn en dat ik me nergens zorgen om hoef te maken. Maar toch, schrijf zoveel je kunt. Ik zal je missen.' Het was het langste wat mijn moeder ooit had gezegd, over dat mijn vader wegging, over hoeveel ze van me hield. Ze was altijd zwijgzaam geweest. Iets wat ik nooit kon begrijpen. Nu snapte ik het, en viel alles op zijn plek. Ik vergaf haar, iets anders kon ik niet. Niet nu ik haar hier zo zou achterlaten. Iets wat me ook pijn deed. Waarom was het zo moeilijk. Hier blijven deed pijn, maar weggaan ook. 'Ik hou ook van jou, mam.' De woorden kwamen fluisterend met een brok in mijn keel uit mijn mond, maar het was goed genoeg voor mijn moeder. Ze liep naar me toe en omhelsde me stevig, iets wat ik wel gemist had. 'Het spijt me dat ik zo gemeen deed. Dat had ik niet moeten doen. Ik had het gewoon moeten vragen en ik had je niet mogen negeren,' zei ik. 'Dat weet ik, lieverd. Het spijt mij ook. Als je met Kerstmis terug naar huis komen, zullen we het samen helemaal goed maken door een keer lekker op vakantie te gaan. Dan kun je me meteen alles vertellen over je nieuwe vrienden en Zweinstein. De tranen biggelden ondertussen op mijn wangen. 'Dat is afgesproken,' zei ik tussen mijn tranen door en ik glimlachte, voor het eerst sinds een paar lange dagen.