Chapter 43. Someone I don't know

Ravens pov:

De hele avond was ik niet meer beneden geweest. Gegeten had ik niet. Ik had gezegd dat ik me niet lekker voelde. Toen de nacht was gevallen en de maan op een mysterieuze manier over het landschap hing, durfde ik pas weer mijn kamer uit te komen. Ik was extra stil. Ruby sliep deze nacht op mijn kamer. We kwamen kamers tekort door het grote aantal mensen in dit huis. Ik sloop de trap af. Sommige treden kraakten onder mijn voeten. Om mijn schouders hing een vest. Ik opende de achterdeur en glipte de tuin in. Het was idioot om 's nachts, als het bijna winter is, in de tuin te gaan zitten, maar ik had tijd nodig voor mezelf. Even alles van me af te laten glijden. Hier kon ik even alleen zijn, weg van alle drukte. Het enige geluid was van de wind speelde met de bruine bladeren die op de grond lagen. De wind tilde ze op, liet ze dansen door de lucht en legde ze toen voorzichtig weer neer op de grond. Kippenvel was al verschenen op mijn blote benen door de kou. Ik negeerde het en genoot van de rust. De schommelbank wiegde heen en weer. Zo nu en dan kraakte het als ik mijn gewicht verplaatste. Ik trok mijn knieën op en sloeg mijn armen erom heen. Mijn lichaam verwarmde mijn benen wat meer. Nu greep de wind ook mijn lange lokken. Hij speelde met ze. Sierlijk bewogen ze mee. Met mijn handen probeerde ik ze nog tot bedaren te brengen, maar het werkte niet. Ik liet ze gewoon hun gang gaan. Mijn ogen sloot ik en mijn hoofd legde ik neer op het houten bankje. Het voelde hard tegen mijn wang, maar tegelijkertijd comfortabel. De wind duwde tegen het bankje aan. Mijn hoofd voelde steeds lichter en lichter. Mijn gedachten gingen met me op de loop. Verschillende gezichten gleden over mijn netvlies. Voornamelijk Justin. Zijn gezicht, zijn aanraking, zijn geur. Ik voelde zijn lichaamswarmte. En de jongen. Zijn stem die ik herkenden. Plotseling klonk er een klap. Ik schrok op en keek om me heen, zoekend naar de bron van het plotselinge geluid. Mijn ogen vonden een meisje. Haar lange blonde haren hingen verwilderd om haar gezicht. Haar gezichtsuitdrukking liet me rillen. Haar ogen waren vochtig door tranen en er stond een verbeten trek op haar gezicht. Zoveel pijn was er vanaf te lezen. Haar gezicht was zo bleek dat ik twijfelde of ze wel echt was. Het was ook nog een bedekt met schrammen. Het grote t-shirt dat ze droeg, bedekte niet veel huid. Overal op haar lichamen zat schrammen en wonden. Op sommige plekken zelfs pleisters en om haar knie was verband gewikkeld. Het meisje schudde haar hoofd, waardoor er tranen naar beneden rolden. Ze snikte. 'Nee, dit kan niet waar zijn,' fluisterde ze. Haar stem klonk helder en puur. Ze was mooi. Onder al de wonden was ze prachtig. 'Jij bent niet echt!' schreeuwde ze opeens. Haar ogen stonden wanhopig. Haar gezicht was nog steeds samengespannen in de verbeten trek. Waarom was ik niet echt? Volgens mij was zij niet echt. Ze was een engel. Ze leek uit een droom te zijn weggelopen. En ze kwam me zo bekend voor. 'Jij bent niet echt!' schreeuwde ze nu nog harder. Ze liet haar tranen los. Ze vormden baantjes vocht, die glinsterden in het maanlicht. Lichten gingen aan in het huis. Ik hoorde stemmen van boven. Paniek maakte zich van mij meester. Ik wilde hier niet zijn. Ik mocht hier niet zijn. Ik had het Justin beloofd. Maar er was geen ontsnapping mogelijk. Het meisje blokkeerde de achterdeur. Het licht in de woonkamer ging ook aan. Voeten bonkten op de houten vloer. Mijn capuchon trok ik over mijn hoofd en ik kroop zo ver mogelijk weg in de schaduw die de grote boom, die in de tuin stond, te bieden had. Ondertussen wenste ik mezelf onzichtbaar. 'Ga weg!' gilde het meisje. 'Je hoort dood te zijn!' Waarom? Waarom hoorde ik dood te zijn? Iemand gooide de achterdeur open en sloeg zijn armen om het meisje. Nu begon ze hartverscheurend te huilen. Ik voelde me schuldig. Wat had ik haar aangedaan? De persoon die haar omhelsde was een jongen, merkte ik op. Justin rende ook de achtertuin in. Ik kromp ineen en wenste nog vaker dat ik onzichtbaar was. Bezorgd vroeg Justin wat er was. Het meisje antwoordde niet. Ze stak alleen haar vinger uit in mijn richting. Ik maakte me nog kleiner, voor zover dat mogelijk was. Justin zette een paar stappen in mijn richting. Ik kneep mijn ogen dicht. Misschien was dit een enge droom. Ik kneep mezelf even en opende toen mijn ogen. Het was geen droom. Justin had mijn inmiddels gezien. Met grote stappen kwam hij mijn kant op. Ik sloot mijn ogen. Hij was vast boos. Hij zou tegen me schreeuwen. Misschien zou hij me zelfs slaan. Ik verkrampte bij dit idee en hoopte dat het snel voorbij zou zijn. Toen voelde ik zijn warme armen om mijn lichaam. Hij trok me dicht tegen zich aan. 'Gaat het?' vroeg hij. Ik hoorde de bezorgdheid in zijn stem. Verbijsterd knikte ik. Hij wou me naar het meisje en de jongen toe trekken, maar ik stribbelde tegen. 'Ik wil niet,' fluisterde ik. 'Waarom niet?' 'Ik heb haar aan het huilen gemaakt.' Hij negeerde me en trok me toch mee. Ik probeerde nog achteruit te deinzen, maar zijn armen waren strak om me heen getrokken. We stonden een meter verwijderd van het meisje en de jongen. Ze fluisterde wat in zijn oor. Zijn ogen werden groter en hij strekte zijn arm uit naar mij. Ik dook weg, maar Justin voorkwam dat ik wegvluchtte. De hand van de jongen sloot zich om mijn capuchon. Met een ruk trok hij deze van mijn hoofd af. Het werd doodstil. Zelfs het meisje hield op met snikken en de spanning was om te snijden. 'Faith,' kwam er toen over zijn lippen.