WS ~ 76

(Nyree)

Parijs had iets wat me tot rust bracht. Hoe gek het ook klonk, weg zijn van alles deed me deugd tot in het binnenste van mijn lichaam. Enkel Guus, ik en een hele dag samen zijn. Ondanks dat ik soms pijn kreeg in mijn knie door de lange afstanden en dat een aantal fans al ontdekt hadden dat we hier ergens rondliepen, kon niemand mijn humeur verpesten.

Ik moest toegeven dat Gustav en ik geen romantisch koppel waren. We hielden niet bepaald van etentjes bij kaarslicht en het meeste van de tijd liepen we elkaar te pesten en te porren. Gaf ons maar een avondje op de zetel met voetbal en pizza. Parijs had toch een vreemd effect op onze relatie. Na onze tripje met ‘des bateaux mouches’ op de Seine hadden we nog uren samen op de trappen van een brug gezeten zonder iets te zeggen, maar gewoon te genieten van elkaar.

Parijs was geweldig geweest, maar stiekem telde ik de dagen af tot wanneer we naar L.A. vlogen en ik eindelijk mijn twee schatten weer kon zien. Ik stond op en trok mijn knieverband weer op zijn plek. Tijd om in te stappen. Gustav was me voor toen ik mijn handbagage wou pakken en grijnsde langs zijn schouder toen ik achter hem aan huppelde en zei dat ik het zelf wel zou dragen. “Het is geen moeite,” glimlachte hij en sloeg zijn vrije arm om mijn schouder. “Voor mij ook niet,” glimlachte ik en probeerde mijn tas te pakken. “Stop met zeuren en laat het me nou gewoon doen,” mompelde hij lachend in mijn haar en kuste mijn wang.