Objection your honor || TWO

Evelyn McCarter pov

‘Oké Eve, nog één keer voor de laatste keer, IK HEB HAAR NIET VERMOORD!’ Hij keek me woedend aan, z’n ogen schreeuwden gewoon naar me. Ik werd er bang van, ik werd bang van de manier waarop z’n gezicht rood was van woede.
‘Sorry.’ Ik legde mn hand op zn schouder en voelde hoe hij die gelijk weer van zijn schouder afschudde.
‘Laat me nou maar gewoon even.’ Mompelde hij opeens weer heel kalm. Ik knikte even kort en draaide me om en liep zijn kamer uit.
Tijdens het eten was er ook niks gezegd. Pattie was de hele tijd dingen aan het regelen via de telefoon, Scooter was onderhand ook al langs geweest en Justin die zat de hele avond al op zn kamer een beetje uit het raam te staren.
Ik snapte gewoon niet, hoe konden ze Justin nou verdenken van een moord? Ik had Justin die avond nog afgezet bij het hotel van Selena. Ik kon het gewoon niet geloven dat zij er niet meer was, wie zou haar nou willen vermoorden? Ja oké genoeg fans van Justin, maar dat zouden ze nooit echt doen toch?
Ik beet op mn lip en liep door naar mn eigen kamer waar ik na me snel omgekleed en tanden gepoetst te hebben in bed ging liggen. Slapen kon ik toch niet, dat had ik zelf ook wel verwacht. Ik dacht veel te lang na over dat hele gedoe. Na een paar uur hebben draaien in mijn bed, ging ik weer rechtop zitten en keerde me zo om dat mijn benen over het bed hingen en mijn tenen voorzichtig de grond aanraakten. Ik zuchtte en stond toen voorzichtig op. Doordat ik de snel opstond voelde ik me voor een seconde een beetje licht in mijn hoofd, maar dat verdween al snel. Daarna opende ik de deur van mijn kamer en liep de gang op. Ik zag er vast uit als één of andere zombie, want moe was ik zeker wel. Maar dit ging gewoon mijn hoofd niet uit en al helemaal nadat hij zo achtsaanjagend kwaad had gereageerd.
En daar stond ik dan, zonder dat ik echt de kans had gehad om in mijn hoofd te beslissen, stond ik voor Justin’s kamerdeur en klopte ik er voorzichtig op. Stom, stom. Had ik niet moeten doen. Op dát moment. Alsof hij nog gewoon kon reageren als ik hem midden in de nacht wakker maakte. Hij had zijn rust nodig. En ookal vroeg ik hem om een fles cola, zelfs dan zou hij nog chagrijnig reageren.
Toen de deur naar een paar seconden nog niet openging keerde ik me weer om, om weg te gaan. Het was toch een stom idee om midden in de nacht naar Justin te gaan, dus ik ging ook niet gewoon de deur opendoen. Zo had ik tenminste een goed excuus. Als iemand me daar om zou vragen.
‘Wat is er?’ klonk zijn schorre stem toen plotseling, in alle stilte in het huis. Ik bleef even versteend, met mijn rug naar hem toe, staan. Draaide me daarna pas om, gewoon te sloom van de vermoeidheid.
‘Eh, niks.’ Slecht excuus.
‘Ik ken je Eve, je maakt me echt niet zomaar midden in de nacht wakker.’ Hij klonk anders wel heel erg wakker en de kleine glimlach verraadde hem ook. Ik vroeg me af of hij zelf wel al geslapen had. Hij had zelfs zijn gewone kleren nog aan. Ik probeer al de hele dag met je te praten, Justin. Het tijdstip maakt niet uit.
‘Ik laat je wel gewoon... even.’ Ik zette een gemaakte glimlach op terwijl ik zijn zin van nog eerder herhaalde en waarna ik me opnieuw omdraaide om terug naar mijn kamer te lopen. Misschien kon ik wel al gewoon slapen om het feit dat Justin tegen me gepraat had, zelfs naar me gelachen had.

-

Yoyoyoyoooo. Ik, Shayra/Australian, kon even niet schrijven enzo. Duurde een beetje lang. Whatever. HET IS ME GELUKT GDJHNGJDHNGD. Beter gaan jullie allemaal even reageren en kudo-en want dat is heel lief en anders kom ik naar JOUW kamer toe, DEZE NACHT NOG. Ja, wees maar bang. Ik hou wel van jullie DOEIDOEI <3.