44th.

Justin Drew Bieber.

Angstig loop ik heen en weer terwijl ik probeer te luisteren naar de geluiden op de achtergrond. ‘Waarom heb je het me nooit verteld? Je wist dit al die tijd al’, hoor ik Hailey boos schreeuwen. Angstig zit ik maar te kijken naar voren. ‘Ik moest wel Hailey, je kan dit niet aan’. ‘Shit’, mompelt Aïsha er nog zacht achteraan. ‘Wat shit?’, vraag ik in paniek en spits mijn oren. Een doffe klap klinkt, en meteen worden mijn ogen groot. ‘Aïsha, AÏSHA!’, roep ik hard. Ik krijg geen antwoord, niks, het enige wat ik hoor zijn enkele stemmen in paniek, wat druk heen en weer geloop, meer niet. ‘AÏSHA, RYAN, CHAZ!’, schreeuw ik luid door de telefoon heen. Mam komt mijn tourbus binnengelopen en kijkt me vreemd aan. Net wanneer ze haar mond heeft geopend maak ik een gebaar dat ze stil moet zijn. Verbaasd kijkt ze me aan, maar houd dan toch haar mond en gaat zitten op de bank. Met zenuwachtige looppas, en mijn telefoon tegen mijn oor aangedrukt loop ik door de ruimte heen. ‘Jus-‘. ‘Ja Ryan, wat is er gebeurd?’, vraag ik in paniek. Mijn ogen schieten door de ruimte. ‘Ik moet ophangen, ik vertel het je later’. Nog voor ik kan antwoorden word de telefoon er op gegooid. Verbaasd staar ik naar mijn telefoon die ik trillend in mijn handen houd. ‘Justin, Justin’, vraagt mam en pakt mijn schouder vast. Verbaasd kijk ik op naar haar, en zucht. ‘Met wie was je aan het bellen?’, vraagt mam bezorgd en wijst naar mijn telefoon. Ik kon het geen bellen noemen, het was geen gesprek. Het enige wat ik wilde was opnieuw bellen, en weten wat er aan de hand was. ‘Ik belde eerst met Ryan, ze hebben Hailey gevonden mam’, glimlach ik zwak. ‘Maar dat is toch fijn nieuws? Komt ze hierheen?’, vraagt ze enthousiast en kijkt me onderzoekend aan. Bedachtzaam haal ik mijn schouders op. ‘Weet ik nog niet, opeens werd ik afgekapt’. Mam kijkt me vreemd aan. ‘Kon Hailey je wel herinneren? Heeft ze je brieven wel ontvangen? Och, wat zei ze er van?’, glimlacht mam. Een diepe frons ontstaat op mijn gezicht, maar bedenk me dan dat mam het hele gesprek nooit heeft gehoord, dus geen idee heeft van wat eraan de hand is. Voorzichtig begin ik haar alles te vertellen, en uit te leggen, terwijl ze aandachtig luistert naar alles wat ik over Hailey te vertellen hebben. Mijn Hailey, de Hailey waar ik iedere dag aan dacht, ieder uur, iedere minuut en iedere seconde van de dag. De Hailey, die ik nu niet dichtbij had, die alles als een schok nu te verwerken had. Straks was het Hailey, die doffe klap. Ik moest het weten, ik moest.