Vlieg wedstrijd

"Kan je niet wat harder."lach ik en zet nog meer vaart.
"Jij kan ook wat zachter."moppert Michiel en probeert ook nog sneller te gaan.
"Hmpf ,ook goed."moppel ik en stop plots.
"Wooh !"schreeuwt Michiel en kan nog net op tijd uitwijken.
"Je weet dat ik aan het trainen ben."zucht ik.
"Ja ?"zegt Michiel vragend.
"Nou ,wat ik weet is dat jij niet echt goed kan vliegen. Dus waarom wou je samen met me trainen ?"vraag ik en zwaai even met mijn benen.
"Nou ik wou je wat vragen. Als vriend bedoel ik."begint Michiel en wordt rood.
"Nou ?Wat wil je me vragen ?"vraag ik en leun voorover.
"Eh... Nou..."zegt Michiel denkend.
"Kom op nou. Draai er niet zo omheen."roep ik boos en vlieg op hem af.
"Oké. Ik wil Mia... vragen of ze me wilt helpen met het huiswerk."zegt Michiel en knikt.
Hij kan zo slecht liegen ,maar ik speel het spelletje mee en kijk naar het boekje dat uit zijn tas steekt.
"Ah. Maar waarom wil je dat eerst met mij bespreken ?"vraag ik en ik kijk hem speels aan.
"Eh ,geen idee. Wat raar. Ik ga weer terug naar school."zegt Michiel en draait zich om weg naar school te vliegen.
"Oké."zeg ik en kijk naar het boekje.
Ik buig voorover en pak het boekje uit zijn tas.
"Hebbes."roep ik en duik naar onderen ,naar het water.
"Hé ,geef terug."roept Michiel boos en vliegt me achterna.
"Kom hem maar halen."roep ik en duik het water in.
Binnen twee tellen suis ik het water weer uit en vlieg richting het bos. Zig-zaggend om de bomen te ontwijken vlieg ik door het bos. Vlug buk ik om net niet geraakt te worden door een tak. Ik kijk even om en zie hoe Michiel moeilijk door het bos vliegt.
"Haha."lach ik en vlieg het bos weer uit richting school.
"Eens kijken wat je in je boekje schrijft."mompel ik in mezelf en sla het boekje open.
Op de eerste bladzijden staan alleen maar hartjes getekend. Hoofdschuddend sla ik de volgende bladzijden om. Mijn adem stokt in mijn kil wanneer ik dit lees :

Je bent de zon en de maan
Je weet dat dit zo moet gaan
Misschien weet je al dat ik van je hou
Mia dit gedicht is voor jou

Ik kijk om naar Michiel en stop. Vragend kijk Michiel aan.
"Fijn."moppert Michiel en pakt het boekje uit mijn handen.
"Het is best wel lief."giechel ik en wijs naar het boekje.
"Zweer dat je niemand hierover vertelt."fluistert Michiel woedend en dreigend tegelijk.
"Oké. Maar echt. Mia zal echt wel ja zeggen."zeg ik op een zachte toon en vlieg weg.
Michiel lijkt even stil te staan ,maar dan herstelt hij zich en vliegt me achterna.
"Hoe bedoel ?"roept hij ,maar ik doe net alsof ik hem niet hoor.
Giechellend maak ik nog een paar loopingen ,een schroef en landt dan rustig op de binnenplaats. Ik kijk even rond en zie dan alle gezichten van de eerste-klassers tegen het raam aangedrukt mij aanstaren. Net op tijd onderdruk ik een lach en loop dan het gebouw binnen.
"Roxanne !Kom even ik moet je wat vertellen."roept Mia en ze rent door de gang naar mij toe.
"Wow. Wat is er ?"vraag ik en ze stopt net voor me.
"Nou ik heb. Oh het is ongelofelijk. Echt waar toen ik het zag. Ik kan het nog steeds niet geloven."hakkelt Mia hijgend.
"Wat ?"vraag ik licht geïrriteerd.
"Dat meisje in de bieb. Weet je wel ?Dat meisje dat de boek ontvloekt heeft."hijgt Mia.
"Ja ,dat meisje ken ik."
"Nou dat meisje liep toen straks onze kamer uit en daarna orbt ze weg met allemaal gele lichtjes enzo."verteld Mia.
"Maar dat Jonathan altijd."roep ik verrast
"Weet ik."
"Maar wat deedt dat meisje in onze kamer ?"vraag ik aan Mia.
"Weet ik niet."hijgt ze.
"Kom mee."zeg ik dwingend en ren naar de kamer toe.
Mia doet zoals gewoonlijk haar hand op de deur en steekt haar stok in het gat ,maar wanneer ze door de muur probeert te lopen botst ze ertegen aan.
"Auw."roept Mia en wrijft tegen haar hoofd.
"Gaat het ?"vraag ik en kijk naar de muur.
"Hoe kan dat ?"vraagt Mia en tikt met haar vingers de muur aan.
"Laat mij maar."zeg ik en wijs naar de muur en mompel een spreuk.
In de muur verschijnt een gat en wordt steeds groter. Ik kijk naar de verbaasde blik van Mia.
"Een verdwijn spreuk."lach ik en loop de kamer binnen.
De hele kamer is overhoop gehaald en potjes die op de kast stonden waren eraf gegooit en jassen lagen over de grond.
"Wow."zegt Mia verbaast.
"Dit deedt het meisje dus."zeg ik en ik wijs naar de jas en laat hem naar de kapstok vliegen.
Mia doet hetzelfde en binnen de korste keren ligt alles weer op hun plaats. Ik loop de kamer rondt en bekijk alles zoekend naar een aanwijzing.
"Hier is niks weg."zucht ik wanneer we de hele kamer doorzocht hebben.
"De slaapkamers !"gilt Mia en rent de trap op.
Snel volg ik haar. Mia staat stil in de deuropening. Alle kasten waren opengerukt en alles lag over de grond. Van make-up tot toverboeken. Boos loopt Mia naar haar bed aan die naast de deuropening staat en kijkt verdrietig naar de troep. Ik ga naast haar zitten op het bed.
"Wat is er ?"vraag ik aan haar.
Mia wijst naar de scherven op de grond.
"Dat is de glazen bol die ik van mijn moeder heb gekregen."jammert Mia.
Ik wijs er naar in de hoop dat de herstel-spreuk werkt ,maar er gebeurt niks.
"Elfen hebben hem gemaakt. Dus je kan hem niet betoveren."zegt Mia en duwt mijn hand weer naar beneden.
"Oh. Maar dat vreselijke wat je zag in je visioen was dat misschien de Minotaurus ?"vraag ik niewsgierig.
"Nee ,je vocht samen met iemand anders ertegen. Dus zijn er twee punten. Ten eerste jij en ik vluchtte voor de Minotarus. En ten tweede het vreselijke is de duisternis zelfe."vertelt Mia en kijkt aan.
"Dus ?"
"Dus hij wou dat de Minotaurus ons vernietigt had. Hij heeft er voor gezorgt dat de Minotaurus weer leeft en het magischeschild zodat je niet kan orben."roept Mia paniekerig en pakt me vast.
"Maar dat blaadje dan ?Wie heeft ons geholpen de uitgang te vinden ?"vraag ik aan Mia.
Mia haalt haar schouders op en gaat languit op haar bed liggen.
"Ik kan maar een iemand bedenken."zegt Mia en kijkt me aan.
"Je moeder."zegt Mia en alles vliegt door mijn hoofd heen.