Ten.

Voorzichtig duwde ik de donkere houten deur open. Een simpel ingerichte kamer werd zichtbaar. Links stond een lange buffetkast met twee kommen water en verschillende chirurgische instrumenten. In het midden van de kamer stond een eenvoudig gietijzeren bed. Daarin lag een gedaante, zijn ogen vredig gesloten. Mijn benen trilden terwijl ik langzaam door de kamer naar het bed liep. Onwillekeurig welden enkele tranen op in mijn ooghoeken als ik hem zo zie. Op de talrijke schrammen op zijn gezicht lag een dunne bloedkorst en op zijn voorhoofd was op een plek de huid volledig weggeschroeid. Maar dat was niet het ergste. De ergste wonde bevond zich op zijn borstkas, iets onder zijn linkerschouder. Op die plek hadden twaalf verschillende stukken hout en metaal zich in zijn vlees geboord. Een chirurg had ze er allemaal uitgehaald, maar de wonde was nog steeds open en bloedde nog een beetje. Nerveus drukte ik mijn handen in elkaar. Uit mijn rechterhandschoen gleed het kleine Corsicaanse zakmes van mijn moeder. Het geluid van het openklikkende mes deed Watson meteen ontwaken. Haastig stopte ik het mes terug in mijn handschoen, waarbij ik mezelf pijnlijk in mijn handpalm stak. Ik beet mijn kaken op elkaar om geen geluid te maken. Hij keek even knipperend om zich heen.
"Alice?" vroeg hij verbaasd toen hij me herkende.
Ik knikte glimlachend, niet in staat iets te zeggen, zo bang was ik dat mijn stem zou overslaan. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Even voelde ik een steek van schuld op de plek waar mijn hart hoorde te zitten. Hij leek oprecht opgelucht om me te zien. Zijn eerst doffe ogen begonnen nu te glanzen als die van een kind met een nieuw speeltje.
"Ben je naar Moriarty geweest?"
Ik knikte zonder hem aan te kijken.
"Godzijdank ben je niet gewond. Of erger. Dat had ik niet kunnen verdragen,"
Op dat moment werden mijn emoties te sterk voor me. Geluidloos begonnen de tranen over mijn wangen te stromen. Watson keek me verbaasd aan terwijl ik beschaamd mijn handen voor mijn gezicht sloeg. Het mes gleed uit mijn handschoen en kwam met een zachte plof op het bed terecht. Even keek Watson er onbegrijpend naar.
"Alice, wat is er aan de hand?" vroeg hij aarzelend.
Met horten en stoten vertelde ik hem wat Moriarty van me verlangde. Na mijn verhaal sloeg hij met een zucht zijn ogen neer.
"Ik wil dit niet doen, John. Maar ik wil ook niet verantwoordelijk zijn voor Holmes's dood. En Moriarty aanvallen is gevaarlijk en onmogelijk," fluisterde ik hees.
Hij nam het mes van het deken en keek er even aandachtig naar.
"Ik heb misschien een idee," zei hij vastberaden.
Voor ik iets kon doen, drukte hij het lemmet van het mes diep in de wonde. Zijn gezicht vertrok in een geluidloze schreeuw van ondraaglijke pijn. Verstijfd keek ik naar het schouwspel, dat abrupt onderbroken werd door een kreet van afschuw. Die bleek afkomstig te zijn van een dokter, die ons in de deuropening aanstaarde.
"Wat gebeurt er hier in hemelsnaam!?" riep hij uit.
Ik rende naar hem toe en sloot de deur achter hem.
"Ik smeek u, heer. Wees discreet, dit is belangrijk," sprak ik dwingend.
Verward keek hij van mij naar John en terug. Ik wist nu wat die laatste van plan was. En ik bad in gedachten dat het ons zou lukken. Gelukkig was de man een goede vriend van John, waardoor hij ons uiteindelijk wel wou helpen. Ik legde hem uit wat hij moest doen en hij zweerde me al mijn instructies strikt op te volgen. Na enkele minuten keerde ik me weer naar John. Die hield nog steeds het nu bebloede mes in zijn hand. Ik liep naar hem toe. Voorzichtig legde hij het mes in mijn hand. Ik wikkelde het in mijn zijden zakdoek en stopte het weer in mijn handschoen.
"Ik smeek je, Alice, wees voorzichtig," zei hij zacht.
Ik knikte zwakjes glimlachend. Aarzelend trok ik mijn handschoen uit en liet mijn vingers langs zijn gezicht glijden.
"Ik zweer het," zei ik zacht.
Een minuut later beende ik het hospitaal uit. Een rijtuig stond me al op te wachten iets verderop. Zodra ik instapte, keek mijn begeleider me vragend aan. Het was de spion die ik zo roekeloos achtervolgd had. Ik keek hem even strak aan en richtte toen mijn aandacht op het voorbijglijdende London.
Een kwartier later hielden we halt voor het gebouw waarin zich Moriarty's kamer bevond. Toen ik de kamer binnenliep, zag ik hem achter zijn bureau zitten, zijn rug naar me toegekeerd en zijn blik door het raam op de Thames gericht.
"U bent tien minuten te vroeg, juffrouw Branson. Maar dat deert niet. Hebt u gedaan wat ik vroeg?" sprak de man kalm.
Met een klap smeet ik het mes op zijn bureau. Hij draaide zich naar me toe en bekeek het nieuwsgierig.
"John Watson is dood," zei ik verbeten, ookal wist ik dat het niet waar was.
Als de goede actrice die ik was, liet ik tranen opwellen. Zijn blik gleed over mijn gezicht. Hij leek na enkele seconden toch gerustgesteld en knikte goedkeurend.
"Goed zo," zei hij nadenkend, "Ik zal u nu vertellen wat uw volgende opdracht is,"
Ik rechtte mijn rug en spitste mijn oren. Moriarty liet een bel klingelen, waarop de reus van gisteren een in bruin papier ingepakte doos binnenbracht. Die plaatste hij erg voorzichtig tussen mij en de professor in op het bureau.
"Dit, juffrouw Branson, is het gevaarlijkste wapen gekend in Engeland. En u gaat het vanavond afleveren op het Parlement."
Ik fronste nadenkend. Wat zat er in godsnaam in dat pakje?