43th.

Justin Drew Bieber.

Precies waar ik bang voor was, precies waarom ik niet durfde terug te komen, haar op te zoeken. Brieven waren vele malen veiliger, daarvan had ik tenminste geen afwijzingen. ‘Justin?’, hoor ik iemand vragen. Vervolgens klinkt het sluiten van een deur, en een diepe zucht. ‘Ja?’, vraag ik, aangezien dit niet Hailey is. ‘Ik ben Aïsha, een goede, laat zeggen beste, vriendin van Hailey’, zegt ze en ik hoor enkele twijfel in haar stem. ‘Heeft ze het nooit over mij gehad?’, vraag ik hoopvol, maar het blijft stil. ‘Je moet weten Justin, dat Hailey niet zomaar een meisje is. Je kan niet van haar verwachten dat ze je nog heeft onthouden, ze kan dat gewoon niet’. Vragend staar ik voor me uit, wat bedoelde ze met deze woorden? Wat moest ik met deze informatie en hoezo kon zij dit niet? ‘Ik begrijp je niet’, mompel ik zacht en neem plaats op de bank in de tourbus. ‘Nee, kan je ook niet’, zegt ze en ik hoor haar diep zuchten. ‘Ongeveer twee jaar geleden heeft Hailey een auto ongeluk gehad’. Een auto ongeluk? Maar dat heeft ze nooit verteld. ‘Huh maar ik-‘. ‘Luister nou even, dan begrijp je wat ik zonet zei’, zucht ze geïrriteerd en meteen ben ik stil. Ik moest weten wat ze bedoelde, zo zou ik Hailey kunnen begrijpen, misschien, ooit. ‘Nou, ze was dus tegen een boom aangereden. Nou niet zij natuurlijk, haar vader. Hij had teveel gedronken, en het stormde buiten, hij verloor de kracht over het stuur’. Verbaasd staar ik voor me uit, niet wetend of ik hier op zou moeten reageren of niet. Maar aangezien ik niks kan uitbrengen vervolgd Aïsha haar verhaal tegen mij. ‘Haar zusje zat op de achterbank, zij is het meest geraakt, zij is op slag overleden’. Mijn hart lijkt te stoppen met kloppen, en angstig staar ik voor me uit. Het idee dat Jazmyn dat zou overkomen doet me ongelofelijk veel pijn. Zoiets moet verschrikkelijk zijn geweest voor Hailey, maar dan nog snap ik haar niet. Hoe kan Hailey daardoor niks onthouden? ‘Dat is niet het enige he?’, vraag ik zacht. Ze maakt een afkeurend geluid, en zucht daarna zachtjes. ‘Ook Hailey is goed geraakt tegen haar hoofd aan. Ze heeft maanden in coma gelegen. We waren bang dat ze er nooit meer uit zou komen, dat we haar kwijt zouden raken’, zegt ze en haar stem lijkt te trillen. Te trillen van angst. ‘Sindsdien heeft ze een soort ziekte. Ze moet elke dag hetzelfde beleven, grote veranderingen in haar leven zouden fataal kunnen zijn voor haar Justin. En iedereen die ze ontmoet, is ze die dag erna plots vergeten door haar medicijnen. Ze weet niks van dat alles dat ze elke dag hetzelfde doet’, zegt ze vol medelijden. Mijn hoofd tolt, en mijn handen trillen. Angstig en trillend zit ik op de bank deze informatie te verwerken. Dat verklaarde alles over onze “2e ontmoeting”. We hadden elkaar wel degelijk die dag ervoor gezien, maar ze was me ook daarna spontaan weer vergeten. ‘Begrijp je?’, vraagt ze zacht. Mijn stem breekt bij het simpele antwoord “ja”, aangezien ik niet meer eruit kan krijgen. ‘Weet ze wel dat ze een zusje had?’. ‘Nee, ze heeft het nooit geweten, haar zusje was amper 4 maanden oud’, zegt ze teleurgesteld. ‘Ik, ik weet niet wat ik moet zeggen’, mompel ik en staar wat voor me uit. Mijn handen hebben zich stevig om mijn telefoon geklemd. ‘Begrijpelijk’. ‘Wát?’, hoor ik de stem van Hailey schreeuwen. Mijn ogen worden groot bij het geschreeuw van haar, terwijl haar stem breekt. Ze heeft alles gehoord, alles…
---
as promised <3