93°

Mijn vragen waren beantwoord. We waren drie dagen verder, en tot mijn ongeloof zag Tagas er al uit als een groot kind van twee of een klein kind van drie, in drie dagen! En geloof het of niet, hij kon al praten ook. Het was een wonder dat hij nog niet kon lopen, maar hij probeerde het wel. Aan de ene kant vind ik het leuk om hem zo te zien opgroeien, aan de andere kant vind ik het jammer dat zijn kindertijd niet lang duurt, ik bedoel, ik heb toch de tijd. Van Alice moest ik Tagas bij Renesmee en Jacob laten morgen, dat wou ik het liefst niet, ik wou hem bij me houden. De Volturi kwam toch wel achter hem, als Santiago en, of ik word mee genomen, dan komt Aro het wel te weten. Het was al avond, en ze zouden morgen ochtend komen. Jane, Alec, Felix en Demetri. Tagas zat op mijn schoot en keek naar mijn ketting. Ik lachte zacht en maakte hem los. Ik stopte hem in zijn handen. Hij begon er naar te kijken. ‘Niet kapotmaken hé? Die heb ik van papa gekregen.’ zei ik. Hij knikte en maakte hem open. ‘Wat staat hier?’ vroeg hij met een zachte modieuze stem. ‘Amore Della Mia Vita, dat is Italiaans. Het betekend ‘Liefde van mijn leven’’ vertelde ik. Weer knikte hij en streek met zijn vinger langs de vorm van het medaillon. ‘Mooi.’ zei hij weer zacht en hij legde het weer in mijn hand. Ik glimlachte en deed hem weer om. ‘Ben je al moe lieverd?’ vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd. Hij sliep niet zoveel als ik deed. ‘Mama?’ vroeg Tagas na een tijdje. Ik keek hem aan. ‘Ja?’ ‘Vind je het erg dat ik je gebeten heb?’ vroeg hij weer zacht. Ik schudde meteen mijn hoofd. ‘Nee hoor lieverd, uiteindelijk was ik ook zo geworden.’ vertelde ik. Er kwam een klein glimlachje op zijn gezicht en hij nestelde zich tegen mijn borst. ‘Ik hou van je mama’ zei hij zacht en hij gaapte. Ik wist wel dat hij moe was. Mijn dode hart smolt toen hij dat zei. ‘Ik hou ook van jou lieverd.’