42th.

Hailey Kush.

Zenuwachtig zit ik met de telefoon in mijn handen geklemd. ‘Hallo?’, hoor ik Justin wat raar terug mompelen. ‘Justin, is het niet?’, vraag ik zacht terug. ‘Hailey…’, mompelt hij ongelovig en wat verbaasd kijk ik op naar de jongens en Aïsha. Ze maken een vreemd gebaar als teken dat ik verder moet praten. ‘Jij bent Justin, toch?’. ‘Ja, en jij Hailey?’. Meteen knik ik, maar bedenk me dan dat het echt het meest domme is wat ik kan doen aangezien hij dat niet ziet. ‘Hailey, Hailey Kush’, zeg ik trots en kijk naar de telefoon. Meteen hoor ik een of ander raar geluid aan de andere kant van de telefoon. Vragend kijk ik de rest aan. ‘Hij doet een vreugde dans geloof ik’, zegt Chaz zacht waarna hij begint te lachen. ‘HAILEY! Ik ben zo blij dat je belt’, roept hij vrolijk uit. Wat vreemd kijk ik naar de telefoon. ‘Waarom?’, grinnik ik zacht. ‘Heb je de brieven ontvangen? Heb je ze gelezen?’, vraagt hij en ik hoor de hoop in zijn stem. ‘Een stuk of drie, maar dat was meer dan genoeg om jou eens te horen praten. Want van alleen brieven word ik niet bepaald wijzer’, zeg ik met een kleine glimlach. ‘Weet je nog die dag, de dag dat we elkaar voor het eerst zagen, en je met mij mee ging naar huis, het was zo gezellig’, zegt hij in een adem wat mij een glimlach bezorgd. ‘Nee sorry’, mompel ik zacht, vanwege zijn enthousiasme. ‘Oh, maar je kent mij nog wel toch?’. ‘Het spijt me Justin, ik weet niet wie je bent, ik heb je nog nooit gezien, laat staan ontmoet’, zeg ik en kijk hopeloos naar Aïsha die me vol zorgen aankijkt. ‘Hailey, ontken het nou niet weer, ik kan het niet meer aan. Alsjeblieft’, fluistert hij zacht. Ik hoor hoe hij snikt, en sta met een brok in mijn keel op. ‘Ik ken je niet, echt niet!’, houd ik angstig vol en begin stressvol heen en weer te lopen in de woonkamer. ‘Wel, mijn moeder weet zelfs van je, alsjeblieft Hailey, je zou me niet vergeten, je hebt het beloofd!’, zegt hij smekend en onzeker kijk ik naar Aïsha die een gebaar maakt dat ik de telefoon aan haar moet geven. Zonder te antwoorden op Justin reik ik haar de telefoon aan, en stort ineen tegen de muur. Waarom was hij zo zeker van dat hij mij had ontmoet. Ik kon me niks herinneren, helemaal niks. En dat deed pijn, aangezien hij het zich nog wel kon herinneren, en het hem pijn deed, dat was duidelijk aan zijn stem te horen.
---
straks nog een hoofdstukje, omdat jullie dat wel verdienen ghehe <3