91°

Santiago kwam achter me staan. 'Hij groeit erg snel.' zei hij. Ik knikte. Hem zal wel niets overkomen, anders was er ook wel iets met Renesmee en mij gebeurd. Ik glimlachte naar Tagas en drukte een kusje op zijn wang. Hij glimlachte terug en kroop meer tegen mij aan. Ik ging op de bank zitten. 'Maar als hij zo snel groeit zal hij zeker ook snel kunnen lopen en praten?' vroeg ik aan niemand in het bijzonder. Ik hoorde Edward de kamer in komen en keek op. 'We denken dat hij over drie en een half jaar volgroeid is.' vertelde hij. Weer knikte ik. Het is jammer dat ik niet zo'n lange kindertijd kan krijgen, maar daar kan ik niets aan doen. Ik zuchtte onhoorbaar. Drie en een half jaar, dat is helemaal niets in het vampierleven. 'Eet hij ook?' vroeg ik na een tijdje. Edward knikte. 'Hij verteerd het wel, maar het smaakt nergens naar.' Ik knikte. Ik keek weer naar Tagas. Met grote ogen keek hij me aan. Ik smolt gewoon weg. Santiago kwam naast me zitten. 'Hij heeft ook een gave.' zei hij. Verbaasd keek ik hem aan. 'Niemand kan hem iets doen, hij laat iedereen met één blik van hem houden.' Ik keek weer naar Tagas. Bij mij hoefde hij dat niet te gebruiken, ik hield al van hem. Het leek alsof hij echt alles begreep wat wij zeiden. 'Kan hij ook.' zei Edward. Ik knikte. Hoe hebben ze zo veel kunnen ontdekken in anderhalve dag? Alice kwam vrolijk de kamer in huppelen. 'Ik kan je eindelijk zien!' riep ze blij. Ik grinnikte. 'Maar Tagas waarschijnlijk niet?' vroeg ik. Ze knikte en haar glimlach betrok iets. Ik lachte. 'Dat is toch niet zo'n drama, Alice?' vroeg ik. Ze plofte aan de andere kant van mij op de bank. Ze wreef over zijn wang. 'Maar het is wel een schatje' zei ze weer vrolijk. Ik grinnikte. 'Je bent echt raar Alice.' grinnikte ik. Ze haalde haar schouders op. Maar ineens werden haar ogen wazig. Haar glimlach verdween in een bezorgde blik.