44
Fernando Torres
Hopeloos keek ik om me heen, trok ik de zilveren ring van mijn vinger af en smeet ik hem een eind de kamer in. Waarom had ik Olalla ook alweer ontmoet, waarom had ik haar ooit ten huwelijk gevraagd? Wat had me bezield. Ik wreef de laatste tranen van mijn wang af.Gehaast warde ik door mijn haren heen en wierp ik een blik op de grote romeinse klok die in onze kamer hing. Het was alweer een half uur geleden dat Scarlett vertrokken was, eerlijk gezegd maakte ik me druk om haar. Wat als er wat gebeurd was in deze storm. Ik keek even via de ramen naar buiten waar het flink tekeer ging, de regen tikte hard tegen de ramen aan. Blinksem en flitsen donderden met geweld door de donkeren hemel. Hoe had het binnen een half uur zó dicht kunnen trekken. Ik rilde even, regen was wel het laatste waar ik van hield. Snel inspecteerde ik mezelf even in de spiegel, op overblijfselen waren te zien van de gebeurtenis van daarnet. Op enkel wat rode vlekken na zag het er normaal uit, Scarlett zou vast wel beneden zitten. Een raar gevoel in mijn maag speelde op, wát als ze daar niet was? Snel stommelde ik de trap af en duwde ik de deur los waar ik David en Trace op de bank aantrof. "Hé!" Zei Trace wat verbaasd, ze boog zich iets opzij, en liet David los die een afkeurend kreuntje uitsloeg. "Hebben jullie Scarlett gezien?" Vroeg ik dan maar direct. Trace trok haar wenkbrauw op en haar ogen vormden zich tot spleetjes. "Ze was bij jou.." Zei ze doordringend, ik stond op het punt mijn hoofd te schudden toen ik besefte dat dat wél zo was geweest. "Uhm, ja net wel..maar na een klein.. akkefietje..is ze even een luchtje gaan scheppen.." Zei ik toen wat verward. Trace trok haar jurkje op en keek me wat onderzoekend aan. "Wát voor een akkefietje?" Ze wierp een korte blik naar buiten. "En je bedoeld dat ze in dít weer een luchtje is gaan scheppen, kom op zeg ze moet wel gek zijn! Ze heeft een bloed hekel aan regen!" Bevestigde ze toen. Ik beet op mijn lip, ik proefde bloed en wierp een blik naar buiten waar de straat zowat helemaal blank stond. "NIks ernstigs gewoon, een meningsverschil.." Zei ik schouder ophalend. "..Maar ze is een half uur geleden vertrokken.." Pas nu voelde ik me ongelukkig, ik had geen flauw idee waar Scarlett was. Misschien moest ik gewoon bellen? Ik kon mezelf wel slaan, waarom had ik niet eerder gedacht? Ik pakte mijn Iphone toetste Scarlett's nummer en hield hem aan mijn oor, maar het enigste wat ik hoorde was de doorlopende pieptoon. "pieppieppieppiep.." Probeerde ze mij op dit moment te bellen? Snel drukte ik weg en wachtte ik gespannen. "En?" Vroeg Trace ongeduldig. "Probeer jij eens.." Mompelde ik. Gefrustreerd staarde ik naar mijn mobiel, bel dan bel dan, bel dan. Trace zocht gefrustreerd om zich heen en vond uiteindelijk haar mobiel, binnen no-time hield ze haar mobiel tegen haar oor aan en trommelde ze met haar vingers op de bank, ondertussen had David haar tegen zich aangetrokken en meldde Trace niet wat later dat ze dezelfde doorlopende pieptoon kreeg als mij. "Damn, Scarlett.." Mompelde ik. Ik wierp nog 1 blik naar buiten en op mijn mobiel en greep toen de jas, die ik de hele vakantie nog niet aan had gehad, van de kapstok. Ik trok hem aan. "Ik ga zoeken.." Meldde ik. "Ik ga mee.." Trace en David spraken tegelijk en stonden ook allebeide tegelijk op. "Prima, gaan jullie richting de stad? Ga ik richting het strand.." Ik trok de deur los en stapte de regen tegemoet. Voordat ik de deur dichtrok riep ik nog: "Bellen als je haar hebt gevonden!" Een ruk wind deed de deur met een klap in het slot vallen en snel trok ik mijn capushon over mijn hoofd, de wind trok wild aan me en de bliksem donderde door de donkere hemel. Met mijn hoofd naar beneden gebogen, richting de grond, begon ik te sprinten richting de zee, ondertussen keek ik af en toe opzij vanonder mijn wimpers. Je kan voor geen mogelijkheid 2 meter voor je uitkijken, dikke regendruppels zouden je zicht opslokken. Pas toen ik mijn voeten voelde wegzakken in het zand, keek ik op. De zee kolkte wild op en neer, grote golven kwamen aan en werden weer terug getrokken. Ik rilde eens, ondertussen was ik al druipnat, mijn ogen flitsten over de zee heen. Een zwart gestalte in de zee eisde mijn aandacht op. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes, proberend een zicht te krijgen tussen de regendruppels door. Langzaam begon ik te lopen, het kón Scarlett niet zijn, zoiets zou ze nooit doen. Verschillende gedachten flitsten door mijn gedachten, steeds sneller liep ik door de dikke regendruppels de loeiende wind en de enorme donderklappen richting de kustlijn. Blonde haren gingen op en neer in het water. MIjn adem stokte in mijn keel, in een reflex trok ik mijn schoenen uit, mijn jas mijn shirt. De donder deed me niks meer, de golven die me woest aankeken konden me niks maken. Zíj lag daar in het water, met grote stappen rende ik de zee in. Ondertussen zwom ik richting het gestalte, hoe dichterbij ik kwam hoe meer kenmerken ik kon herkennen. Ik drong me door de woeste zee heen en ging af en toe kopje onder, proestend kwam ik dan weer boven, niet opgevend. Telkens weer ging haar lichaam op en neer, pas toen ik haar koude witte, naar het blauw, kleurende hand had kunnen pakken werd ik overspoeld door emoties. Ik trok haar levenloze lichaam naar me toe en sloot haar in mijn armen. Proberend haar lichaam op te warmen met de mijne. Midden in de woeste zee, allebei hopeloos.
Sorry, het duurde weer eventjes.
Do you like it? Reaction?
Reageer (7)
snel verder!
1 decennium geledenOMG:O
1 decennium geledenVERDUUUUURM<33