Wake up, soldier. The war is over now. 14*

De rest van mijn week verliep maar gewoontjes en de zaterdag toen ik wakker werd, eigenlijk had Draco mij wakkergemaakt die toen zo opgewonden was als een klein kind, moest ik met hem mee naar de Kaai.
Hij heeft ooit eens een boot geinvesteerd en nu kwam die terug en aangezien ik niets anders te doen had ging ik maar met hem mee.
Ik trok mijn zwart jurkje aan met slippers, stak mijn haar wat warrig op en we vertrokken.
We liepen door de tuinen naar de uitgang toen ik Hermelien zag en ze zag mij op haar beurt ook.
‘Astoria!’ riep ze blij en ik liep naar haar toe en gaf haar een dikke knuffel.
‘Heb je hem al aangehad?’ ik had het over de jurk. Hermeline knikte opgewonden.
‘Heeft Ron hem gezien?’
‘Ja!’ gilde ze uit. Ze was al van plan alles te gaan vertellen toen ze Draco in het vizier kreeg en haar mond vertrok. ‘Ik spreek je later, oke?’ zei ze kalmpjes.
‘Is goed. Tot vanavond.’ Ik gaf haar nog een knuffel en liep naar de uitgang waarnaar Draco me volgde.
We waren al een tijdje onderweg en Draco had nog geen woord gezegd. Aan zijn uitdrukkingsloos gezicht kon ik niets aflezen, maar ik had een vermoeden dat hij overwoog om mij in Azkaban te stoppen of gewoon doen alsof het allemaal een droom was. Kon ik hem dat maar wijsmaken...
‘He, soldaat. De oorlog is afgelopen.’ zei ik terwijl ik een eindje van hem af ging lopen zodat hij me niet op mijn kop zou slaan. Het was instinctief, want ik wist dat die het nooit zou doen, maar mensen kunnen op sommige momenten erg onvoorspelbaar zijn.
‘Ik kan het niet geloven.’ er ontsnapte een vreugdeloos lachje aan zijn lippen. ‘Je vindt dat modderbloedje aardig?’ Hij keek me aan alsof ik net heb gezegd dat ik Harry Potter’s zuster ben, hoewel dat misschien erger zou hebben uitgepakt. Grr, daar moest ik niet eens aan denken...
‘Ja, ze is een prachtmens. Ik vind haar heel erg aardig.’ Ik legde expres een accent op de laatste drie woorden om Draco onbehaaglijk en dom te laten voelen vanwege zijn respectloos gedrag tegenover mensen, want mij zou hij nooit van zijn leven iets kunnen bevelen dat naar zijn zin is, behalve als ik dat zelf ook wil. Vooral mijn oordeel over mensen, daar zou hij nog in geen honderd jaar iets aan kunnen veranderen, behalve als ik dat zelf nodig vind.
Draco gromde enkel wat, aanzienlijk was dat hij niet van plan was mij hem nog een keer te laten overrompelen door onvoorspelbare handelingen die ik vaak uithaalde, en aangezien zijn gezicht bedachtzaam vertrok, wist ik zeker dat dat hetgeen was waar hij op dat moment over nadacht.
We waren al bijna aangekomen en babbelden ondertussen over koetjes en kalfjes. Ik was weliswaar onvoorspelbaar, maar ik was geen zure pruim, die na een klein ruzietje of een onverwachte omheining meteen in depressie vertrok, dus Draco vergat al snel onze onenigheden en de dag vloeide gezellig verder.

Draco’s schip was nog niet aangekomen dus gingen we aan de zee zitten voor de omheining. Allemaal heel rustig en saai tot dat ik ineens een stem hoorde roepen: ‘En daget nie waagt om ‘ier ooit ‘es je gezicht te tonen, rotjoch! Wees blij da ‘k u nie aanklag, stuk ongeluk! Wegwezen ‘ier!’ Aan de ingang van een kruidenierswinkel stond een dikke oude man de hele straat bij elkaar te schreeuwen en toen ik zag tegen wie het was maakte mijn hart een sprongetje. Ik haastte me zo snel naar hem toe en roepte hem ondertussen: ‘Johnny!’ toen zag hij mij en zijn mond vertrok tot een brede, blije glimlach. Ik stond ondertussen al bij hem, nam zijn arm vast en zei zo kalm mogelijk tegen de kruidenier: ‘Mijn heer, ik zou het zeer apprecieren als u zult stoppen met zo luid te roepen. Het spijt hem heel erg en het was zijn bedoeling helemaal niet, u weet wel hoe kinderen kunnen zijn, altijd op avonturen uit!’ Ik glimlachte zo lief mogelijk naar de man en die deed zijn kwade masker af. ‘Oh, juffrouw, mijn excuses, ik doelde er niet op om zoveel aandacht te trekken.’ Hij zocht wanhopig naar juiste woorden, maar beleefd glimlachend wees ik hem erop dat het aan ons was om excuses aan te bieden en dit gezegd zijnde ging ik met Johnny aan mijn zijde terug naar Draco die mij stomverbaasd stond aan te kijken.
Vol zelfvertrouwen ging ik zijn kant op en stelde ze aan elkaar voor.
Draco bleef me maar steeds stomverbaasd aankijken.
‘Wil je iets gaan eten, knul?’ vroeg ik aan Johnny.
‘En of ‘k da wil, ma’am!’ Zijn glimlach werd nog breder.
‘Eten?’ Draco was echt geschokt. Volgens mij heeft hij nog nooit van zijn leven echte mensen ontmoet of zo.
‘Lieverd, gaat alles wel?’ bezorgd keek ik in zijn ogen.
‘Natuurlijk,’ herpakte hij zich. ‘waarom zou het niet gaan?’
‘Misschien omdat je met zulke grote ogen naar mij staat te staren? Ik vind het nogal eng.’
‘Oh, nou. Wie is hij in godsnaam?’ siste hij naar mij terwijl Johnny even op een bankje ging zitten.
‘Hij is een vriend.’ zei ik standvastig.
‘Nou goed dan. Bespaar me alsjeblieft de details. Je vertelt het me vanavond wel.’
‘Misschien, we zullen wel zien.’ Spottend hief ik een wenkbrauw naar hem op. ‘Maar nu gaan we eten, die knul moet wel uitgehongerd zijn.’ Ik keek naar Johnny die rustig op zijn bankje zat, zo uitgemergeld en moe, en een intense golf van liefde en medelijden gleed door mijn aderen en ik had zin om in tranen uit te barsten.
Draco zag mijn ogen vochtig worden en sloeg een arm om me heen en nam me op het ogenblik even niets kwalijk. Ik riep Johnny erbij en we gingen naar een tent in de buurt om iets te eten, in afwachting tot de boot.

Ik zou hem wel leren om van mensen te houden, ondanks al hun gebrekken.