It's going to be alright.

'Ik verveel me' zei ik. 'Niet nu Catharina, ik ben druk bezig' zei mijn vader een beetje geïrriteerd, ik wist dat ik niets meer tegen hem moest zeggen. Ik zuchtte, wat moest ik nu dan gaan doen?

Ik maakte een lange wandeling door het kasteel, wat ik vaker deed. Het kalmeerde me van alle drukte, maar het begon te vervelen.
Ik hoorde zachte stemmen van mensen, ik volgde het geluid. ‘Oke, nu ben jij aan de beurt…’ Het waren… Kinderen? Hier? Ik maakte de deur open en keek door het kiertje. ‘Hallo, wie ben jij?’ zei een klein meisje tegen me. Er praatte een ander kind tegen mij, ik had nog nooit andere kinderen ontmoet. ‘Ehmm… Ik ben Catharina… Mag.. mag ik meedoen?’ ‘Haha, met die mooie witte jurk?’ zei een lange jongen met zwart haar. ‘Sorry, ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben Peter, dat is mijn broer Daan, en dit is mijn kleine zusje Lily. Je mag wel meedoen met ons gevecht, laat maar zien wat je kan.’ Zei hij. ‘Oke!’ zei ik en scheurde het onderste deel van mijn jurk af, ik zag Peter en Daan, verbaasd naar me kijken. ‘Kom maar op!’ en ik pakte een houten zwaard en begon het gevecht met Peter. ‘Je vecht best goed voor een meisje’ zei hij spottend. ‘Dankje’ zei ik sarcastisch, terwijl we druk bezig waren in het gevecht.

Opeens hoorde ik een geluid, het klonk als dood en verderf. Het leek alsof de wereld stilstond en alles zometeen in stukken zou vallen. ‘Wegwezen!’ hoorde ik Daan roepen, en die drie kinderen renden weg, zo snel als ze konden. Ik hoorde een harde knal achter me, ik draaide me om en zag dat zwarte wezens een gat in de muur hadden geslagen. De deur waardoor de kinderen waren gevlucht zat op slot, en ik kon geen kant meer op. De wezens kwamen mijn kant op en een ervan greep me vast. Hij hield me zo stevig vast dat ik niet weg kon. ‘Help!’ riep ik en ik realiseerde me dat het geen zin had om te roepen, niemand zou me horen. Ik zag het kasteel steeds kleiner worden, dit was het dan, het einde. Ik had de hoop al opgegeven totdat ik mensen in de verte zag. ‘Help!’ riep ik, zo hard als ik kon. Ze kwamen me redden! Het gevecht brak los en toen zag de man op het paard, hij reed naar me toe en ik zag meteen dat het mijn vader was. Hij sloeg het wezen dat me vasthield neer en zette me op zijn paard. ‘Ga! Ik kom terug, dat beloof ik’ zei hij tegen me, ‘het komt goed’ ik keek diep in zijn ogen en zag dat hij loog. Ik reed weg op zijn paard en keek nog een laatste keer achterom naar mijn vader. Zijn ogen traanden en ik wist dat ik nu echt moest gaan, voor mijn eigen veiligheid.

Ik reed terug naar het kasteel, naar de stallen. Het paard van mijn vader, Tamira, had een mooie donkerbruine vacht, en pikzwarte manen. Ik realiseerde me nu pas, hoe mooi ze was. Ik zette haar in de stal en ging op de grond zitten. Ik voelde de tranen langs mijn wang glijden, waarom moest dit nou gebeuren? Alsof ze wist wat ik voelde, ging Tamira naast me liggen en ik legde mijn hoofd op haar zij. Ik voelde haar rustige en vredige hartslag, waardoor ik in slaap viel…