41th.

Hailey Kush.

Op een rustig tempo loop ik door de hal heen. Mijn vans laat ik aan, maar mijn zomerjas gooi ik over de kapstok heen. Snel loop ik achter Aïsha aan die al de woonkamer is ingelopen. Mijn hart klopt in mijn keel, en mijn handen lijken de zenuwen niet meer onder controle te kunnen houden. Mijn blik glijd door de woonkamer, en komt terecht op de bank. Twee jongens, geen derde. Met kleine stappen loop ik er op af, en zie ze beide verbijsterd opstaan als ze me opmerken. ‘Hailey is het niet?’, vraagt de een en steekt zijn hand uit. Vreemd pak ik hem aan, en kijk hem aan, of ik misschien herkenning zie. ‘Chaz’. Oké, dat was dus niet Justin. Ik glimlach en laat zijn hand los. Gelijk komt de ander naar voren gestapt, en pakt mijn hand vast. ‘Ryan, vriend van Justin’. Meteen heeft hij mijn volle aandacht, waren dit de vrienden van Justin? De Justin die mij brieven schrijft. ‘Je bedoelt dat… jullie zijn die vrienden van die rare jongen?’. Vreemd kijken ze me aan, maar beginnen dan te lachen. ‘Zo kun je hem noemen ja, of stapelverliefd’, lacht Chaz en kijkt me onderzoekend aan. ‘We moeten Justin bellen’, zegt Ryan blij en Chaz kijkt hem met grote ogen aan. ‘Weet je het wel zeker? Ik bedoel… misschien is hij net in bespreking of zoiets, meestal belt hij ons’. Ryan kijkt hem bedenkelijk aan, en knikt dan instemmend. ‘Misschien’, mompelt hij. ‘Nou, ga zitten Hails, hier cola’, glimlacht Aïsha en komt erbij zitten. Met zijn vieren zitten we naast elkaar op de bank in haar woonkamer, en praten we over voornamelijk Justin. ‘Dus Justin is geen enge oude man, maar gewoon een jongen van 17 jaar?’, vraag ik voor de duidelijkheid. De jongens knikken lachend en kijken elkaar aan. ‘Misschien moeten we hem nu toch maar even bellen, hij zal ons niet geloven als we hem vertellen dat we je gevonden hebben, en je daadwerkelijk met hem wilt praten’. Mijn adem blijft haken in mijn keel, en voor enkele momenten weet ik geen woord uit te spreken. ‘Misschien wilt hij me helemaal niet spreken?’, vraag ik onzeker en kijk weg naar mijn afgetrapte schoenen. ‘Heb jij die brieven niet gelezen gek?’, mengt Aïsha zich in het gesprek en kijkt me met grote ogen aan. Een glimlach siert mijn gezicht en laat me opkijken naar de rest. ‘Oké, let’s give it a try’, zeg ik vrolijk en recht mijn rug. Meteen haalt Ryan zijn telefoon uit zijn zak, en typt wat in. Over zijn schouder kijk ik mee naar zijn scherm. ‘Heb je hem er serieus in staan als “buddy”?’, vraag ik lachend. Serieus knikt Ryan, en drukt op het groene hoorntje. Hij zet de luidspreker aan, en een piepende toon vult de woonkamer. Zenuwachtig priegel ik wat aan mijn nagels, en kijk naar de telefoon. ‘Justin here’. ‘Hé best friend, Ryan speaking!’, glimlacht hij breed en wenkt kort een blik op mij. ‘Hé Ryan, hoe is het? Alles goed? Waarom bel je? Is er wat aan de hand?’. Een korte grinnik verlaat mijn mond bij het horen van Justin’s stem, en zijn bezorgdheid om een telefoontje. ‘Met wie ben je? Het klonk als een meisje? Heb je een vriendin?’. ‘Chill man’, lacht Ryan en gaat wat onderuit zitten. ‘Eigenlijk komt het er op neer dat ik een verassing voor jou naast me heb zitten’, grijnst hij breeduit en geeft me een korte knipoog. ‘Ja!’, zegt Chaz instemmend als een klein kind. ‘Hoe bedoel je?’, vraagt Justin vreemd en aan zijn stem is te horen dat hij diep fronst. Ryan maakt een vreemd gebaar met zijn handen, wat volgens mij betekend dat ik moet gaan praten. Maar ik kan het niet, mijn stem blijft hangen in mijn keel, en het zweet lijkt van mijn voorhoofd af te glijden. ‘hee’, mompel ik zacht. Bang wacht ik zijn reactie af, misschien knapt hij hier wel op af, en stopt hij met van die ongelofelijk lieve brieven schrijven, kan ik het vergeten.