88°

Ik hoorde nog zachte fluisteringen van stemmen in de buurt, maar ik lette er niet op, de pijn was het enige waar ik op kón letten. Het was alsof ik in brand stond, het vuur likte aan al mijn spieren. Ik zag niets anders meer dan zwart, verder niets, geen een vlekje wit. Het maakte me bang. Nog nooit had ik zo’n pijn gevoeld, nooit in mijn hele leven, maar het leek alsof ik het herkende, niet uit ervaring, maar uit verhalen. De pijn, het vuur. De pijn begon bij mijn borst en probeerde zo snel mogelijk bij mijn hart te komen, die sneller klopte dan het ooit gedaan had. Maar de pijn ging nog verder mijn lichaam in, naar de toppen van mijn tenen en vingers. Het deed verschrikkelijk pijn. Ik gilde en probeerde tegen de pijn te vechten, totdat het tot me doordrong wat er was gebeurd. Ik was gebeten door Tagas. Edward had verteld over een mannelijk half vampier, hij was giftig, maar zijn zussen en Renesmee en ik niet. Het lag waarschijnlijk aan het geslacht. Maar Tagas was een jongen en driekwart vampier. Hij had me gebeten voordat Edward hem terug pakte. Het is eigenlijk erg logisch, hij was net geboren en had dorst, en ik was de eerste persoon met bloed. Ik probeerde minder te bewegen, wat aardig lukte, maar ik kon het gillen niet inhouden, het deed te pijn. Het deed zo’n pijn dat ik dood wilde. Ik zag dan wel niets, maar ik wist dat Santiago bij me zat, ik voelde het gewoon. Ik was half vampier dus hoopte ik dat het sneller ging dan bij een mens, bij een mens was het drie dagen. Een pijnlijke steek bij mijn hart liet me nog harder gillen. Na een tijdje voelde ik de pijn langzaam uit mijn vingertoppen trekken en mijn hart langzamer kloppen. Ik hoorde het gefluister duidelijk terug komen. ‘Het is bijna voorbij, ze hoort ons al.’ Op dat moment gaf mijn hart het op.