026

Geen wonder dat hij bekend was. Zijn stem klonk goddelijk door de hele zaal heen. Zijn dansbewegingen waren ongelofelijk mooi, stiekem vond ik hem heel sexy bewegen. En natuurlijk had hij een uiterlijk waar vele meisjes op vielen. Het perfecte plaatje, hier waren meer mensen me mee eens.

Hij raakte uitgeput. Dit zag ik goed. Ik stond net voor het podium, tussen het podium en het hek in waarachter het publiek zat. Vele van zijn crew stonden hier. Justin zweette zich kapot. Hij hijgde, maar wilde doorgaan. Maar toch ook zach je dat hij het leuk vond. Hij had er echt plezier in, zo had hij zijn moeder verbaasd. Ik vroeg haar waarom ze zo verontwaard keek en ze antwoordde. “Justin, heeft met moeite de afgelopen concerten gedaan. Hij was uitgeput.” Verder antwoordde ik niet meer. Maar waarom had hij nu wel zin in dit concert? Waarschijnlijk kwam dat doordat zijn vriendin hier was. Ik zag hem dan ook meerdere keren haar richting in kijken. Ze stond zo’n 5 meter van me vandaan. Ook moest ik toegeven dat Justin soms zijn blik op mij liet vallen. Waardoor ik automatisch terug naar hem glimlachte.

Ik schrok van mijn trillende mobiel die ik in mijn broerzak verstopt had. Ik haalde mijn Samsung star uit mijn broekzak en zag dat ik een sms’je had van David. Ik twijfelde of dat ik het bericht wat hij had gestuurd moest lezen. Ik keek naar Justin die het podium afliep. Hij ging zichzelf omkleden. Ik opende het sms’je en had nu alweer spijt. Zorg dat je naar de achteringang van het gebouw gaat. Ik verstopte mijn mobiel in mijn broekzak. “I-ik uh, ga even een luchtje scheppen.” Mompelde ik twijfelend naar Pattie, die toen daarna knikte dat goed was. Ik liep weg, langs Selena af die me fronsend aan bleef kijken. Ik wuifde het weg en glimlachte zwakjes.

Vrijwel meteen had ik de goede gang gevonden. Aan het einde zag ik de grote deur al. Weer stond er iemand bij, maar aangezien ik een backstage kaartje had gekregen van Justin was het geen probleem als ik even naar buiten ging en sprak de onbekende man me niet aan. Ik opende de deur. De frisse wind kwam me tegemoet. Toen ik helemaal buiten stond klapte de deur dicht. Ik schrok en draaide me om. Ik zag alleen de deur, en verder niets. “Leslie.” Alweer draaide ik me om. Angstiger als net. Hij stond daar, David.

Hij liep naar me toe en legde zijn hand op mijn wang. Het voelde akelig. “Vertel is, hoe gaat het ermee?” “Goed.” Mompelde ik. Hij grijnsde. “Wat zei Justin van je komst?” “Niet heel veel.” Mompelde ik. “Heb je het geld al?” Ik schudde mijn hoofd en beet twijfelend op mijn lip. “Hij heeft me gevraagd om bij hem te blijven voor een aantal weken.” Ik trilde. “Hoezo, waarom?” hij keek me fronsend aan. “Hij vroeg me waar ik gewoond had de laatste paar maanden.” “Wat heb je gezegd?” “Dat ik op straat woonde.” Mompelde ik. Hij knikte goedkeurend. “Zo wil hij misschien eerder geld geven.” Hij drukte ongeduldig zijn lippen op de mijne. “Ik ben bij je.” Fluisterde hij in mijn oor waardoor ik kippenvel kreeg. Hij drukte zijn lippen alweer op de mijne en liep toen weg.

Willen jullie meer?