Please, don't!

Preziosa Stella

'Preziosa! Waar ben je?' Nog steeds bewoog ik niet. 'Preziosa, dit is niet meer leuk! Kom nou hier!' Nog steeds bleef ik op mijn plek zonder te bewegen. 'Oke, Preziosa, ik ga naar huis, ik weet niet wat jij gaat doen maar ik ben hier weg! We mogen hier niet eens komen van de oude nimfen!' Nu was Alizé, de dochter van mijn verzorgster sinds mijn negende, recht boven me. 'BWAAAAAAAAAH! Hah, die zag je niet aankomen he!' 'AAAH! Kind!' schreeuwde ze naar me, 'doe dat nooit meer! Ik schrik me dood!' 'Weet ik, dat was ook mijn bedoeling' grijnsde ik terwijl ik uit het water kwam. 'Als ik dit ga zeggen weet je toch dat je een groot probleem hebt he? We mogen hier niet komen van onze ouders.' Dat was een gevoelige plek... ouders... zij had ze tenminste nog... 'Zij hebben werkelijk niets over me te zeggen. Het zijn niet eens mijn ouders. Je weet dat heel goed en je weet dat je het daar niet over hoort te hebben in mijn bijzijn. Ga weg en laat me met rust. Nu' en dat raakte een gevoelige snaar bij haar. Ze wist dat ik mijn woede inhield en dat ze me dan maar beter met rust kon laten. Dat zag ze aan mijn ogen. Als ik zo deed, verdween de lichte gloed uit mijn ogen. Dan waren ze alleen nog maar zo blauw als de nacht. 'Preziosa, alsjeblieft, ik wilde niet... sorry. Maar je moet nu mee komen, mijn ouders, of eigenlijk het hele dorp, wil iets tegen je zeggen.' Even twijfelde ik maar ik wist dat ik eigenlijk maar beter mee kon gaan. Ik begon al te lopen en ik merkte dat Alizé me volgde. Terwijl we in een ongemakkelijke stilte daar ons dorp liepen maakt ik mezelf droog door al het vocht wat nog op me zat aan de natuur te geven. Dat was iets wat ik van de nimfen heb geleerd, buiten gewoon toveren. Toen we in het dorp kwamen zat iedereen al in een cirkel om het blad heen. 'Preziosa, kom hier' zei mijn 'moeder'. Ik wist dat ik in het midden moest gaan zitten dus deed ik dat maar. 'Jij weet al heel lang dat je anders bent en dat weet je maar al te goed. Je bent nu zestien, oud genoeg om voor jezelf te zorgen. Daarom hebben wij al jou spullen ingepakt en naar een plaats gestuurd, ver hier vandaan' ik vertrouwde die woorden niet. Aan haar ogen, die lichtelijk donkerder kleurden, zag ik dat ze deels was aan het liegen. 'Naar die plek ga jij ook, en wel als je afscheid hebt genomen van je vrienden en de mensen die hebben geholpen met jouw opvoeding.' Wat? Dat kan niet, ik kan niet weggestuurd worden! 'Nu is het tijd om afscheid te nemen. Tot ziens.' Iedereen begon het lied van afscheid te zingen en ik kon niet anders dan meezingend terwijl ik mijn tranen tegen wilde houden, iets wat niet echt lukte. Langzaam stond iedereen op en kwam dichterbij me, om me vervolgens een laatste knuffel te geven. Dit gebeurde door handen op mijn schouders. De hele stam legde elkaars armen op elkaars schouders en stuurde zo zo veel mogelijk goede energie naar me toe.


Reactie's/verbeteringen?