133. What's this all about?!

Eerst snapte je niet waar hij heen wees, maar toen zag je wat hij bedoelde. De achteringang van het concertgebouw. “Daar. Daar zag ik haar in de buurt.” Zei Rowan, maar jij hoorde hem al niet meer en sleurde Taylor met je mee. “Kom mee!” Gilde je hard. Het was vast een erg vreemd gezicht om dit te zien, voor andere mensen. Rowan, Taylor, je moeder en jijzelf, rennend over het plein om bij het concertgebouw te komen. En jullie wisten niet eens zeker of er wel iets te zien was, jíj was nu degene waar iedereen achteraan holde. “Doe eens rustig!” Zei Taylor naast je. Het viel je nog mee dat hij niet aan het hijgen was. Oh ja, schoot je te binnen, zijn conditie, helemaal vergeten. Jij was helemaal niet in staat om überhaupt iets terug te zeggen. “Oké, we zijn er,” zei Taylor toen jullie bij de uitgang aan kwamen, “en wat wilde je hier nou gaan doen?” Je moeder, die een beetje was achtergebleven, kwam nu ook aanlopen. “Doe dat niet weer, het is niet goed voor mijn knie.” Ze wreef pijnlijk over haar benen, maar stond algauw weer rechtop. “Nou, waarom renden we hier nou heen?” Je keek de rest verontwaardigd aan. “Omdat…” Je maakte je zin niet af, want de deur van het concertgebouw ging open. Jijzelf had nog niet gezien wie er in de deuropening stond, maar Taylor duidelijk wel: “Jij?!” Riep hij verbaasd uit. Door die uitroep wist jij al wie er in de deuropening stond. En om één of andere manier had je ook al een vermoeden dat er hier iets niet helemaal in de haak was. Je draaide je om en je vermoedens werden bevestigd. “Hoi, Lily.” Zei je kalm. Lily’s ogen flitsten van links naar rechts en het leek even of er vonkjes in te zien waren. “Hoi. Wat komen jullie hier doen?” Vroeg ze bits, ze keek hierbij alleen Taylor aan. “Er mogen helemaal geen bezoekers door de achteringang naar binnen.” Zei ze, nog steeds haar beide ogen op Taylor gericht. Taylors reactie was erg knap, hij gaf geen kik. Als Lily haar ogen zo op jou had gericht was je allang bezweken onder de vijandigheid die ze uitstraalden.