Elf;

Dougie en ik hadden onze jassen bij de garderobe opgehaald en liep samen naar buiten. De frisse lucht kwam me tegemoet en even rilde ik voordat ik besloot mijn jas maar aan te doen. Dougie volgde mijn voorbeeld en een paar seconde later liepen we op de stoep langs de auto weg die nu niet zo druk meer was.
'Leuke avond gehad?' vroeg Dougie mij om de stilte te verbreken.
'Ja heel erg,' giechelde ik. Ik voelde de drank wel een beetje zitten, maar was niet verder heen dan aangeschoten.
'We kunnen het wel eens vaker doen,' ging Dougie verder, waarop ik enthousiast knikte.
'Voel je nog iets van de alcohol, volgens mij heb je meer dan normaal op?' lachte Dougie en hij bekeek me even.
'Helemaal niet!' giechelde ik weer.
Dougie lachte kort en sloeg een arm over mijn schouders, 'ik zal je wel helpen, voor je zo niet meer naar huis kan van de alcohol.'
Ik begon weer te lachen, 'oh god Doug, zo erg is het echt niet.'
'Nee, nee,' ging Dougie verder zonder mijn schouder los te laten, maar zelf deed ik ook geen poging om zijn arm weg te halen. Ik zuchtte en leunde met mijn hoofd iets meer op zijn schouder.
'Draag je me naar huis,' zei ik, een beetje slaperig.
'Mocht je willen,' lachte Dougie.
We liepen verder in stilte terwijl Dougie's arm nog op mijn schouders rustte en ik soms met mijn hoofd tegen zijn schouders lag.
'Dougie...' begon ik toen we bijna bij mijn huis waren.
'Hmm?'
Ik haalde eens adem en wat ik zei was eruit voor ik het door had, 'waarom zijn we ook al weer uit elkaar gegaan.'
Ik merkte dat Dougie een beetje schrok van mijn vraag, want hij ging wat rechter lopen.
'Dat is lang geleden,' lachte Dougie wat ongemakkelijk.
'Valt wel mee toch? Vijf jaar maar.'
'Dat is toch lang?' vroeg Dougie en hij lachte weer even, dit keer wat minder ongemakkelijk.
'Hm,' was het enige wat uit mijn mond kwam. Ik voelde me nu toch erg slaperig en was blij dat ik bijna thuis was. Dougie zei niks meer, hij gaf geen antwoord meer op de vraag van eerder. Waarschijnlijk hoopte hij dat ik het was vergeten, maar dat was ik niet.
'Maar waarom gingen we uit elkaar?' vroeg ik dus weer.
'Moeten we het daar nu over hebben?' vroeg Dougie zich hardop af. Ik knikte.
'We werden beide gewoon ouder, gingen met andere mensen om...'
Ik liet hem zijn zin niet afmaken, 'maar hoe komt het dat je nu wel weer met me om gaat?'
Dougie zuchtte, 'ik heb geen idee.'
Dougie liet mijn schouders los toen we voor mijn huis stonden. Ik ging iets van hem af staan en draaide me toen om naar hem met een glimlach. Even viel ik bijna om maar daarna hield ik mezelf giechelend rechtop.
Het was helemaal donker en het enige wat de straten verlichtte waren de lantaarnpalen. Ik kon Dougie dus ook alleen maar zien door de lichten van de lantaarnpalen, maar wat was hij mooi. Het leek net alsof het licht hem nog mooier maakte, of het was de alcohol.
'Dankje voor het thuisbrengen,' grijnsde ik terwijl ik wat dichter naar hem toe liep, totdat er bijna geen ruimte meer was tussen onze lichamen. Daarna ging ik met mijn gezicht nog wat dichter bij die van hem en onze lippen raakte elkaar kort.
Maar het duurde toen niet lang meer voordat ik door had wat ik deed. Geschrokken haalde ik mijn hoofd weg en ik was blij dat het zo donker was, aangezien ik kon voelen dat mijn hoofd rood was aangelopen.
'Sorry,' mompelde ik zachtjes voordat ik snel naar de voordeur liep zonder nog om te kijken naar Dougie en mijn huissleutel uit mijn broekzak haalde.
Het duurde even voordat de deur open was, maar toen die open was, gunde ik nog een blik naar waar Dougie net had gestaan. Hij was weg. Zoute tranen vulde mijn ogen, wat had ik gedaan?