85°

Ik had mijn ogen dicht en ademde regelmatig, maar ik sliep niet. Ik lag nog steeds tegen Santiago aan en Carlisle kwam net de woonkamer in. Santiago strook met zijn hand mijn haar. ‘Carlisle’ zei Santiago als begroeting. Carlisle antwoorde niet dus knikte hij waarschijnlijk. Ik hoorde hem plaatsnemen op de stoel naast de bank. ‘Volgens Edward is de baby net zo volgroeid als Renesmee was toen hij haar gedachten kon horen. Aangezien het kind dus groot genoeg is kan ik het eruit halen’ vertelde Carlisle. Santiago antwoorde niet dus knikte waarschijnlijk ook, konden ze niet gewoon praten? ‘Dat moet ik met Hael bespreken’ zei hij zacht. Ik snapte niet dat ze niet doorhadden dat ik gewoon wakker was, misschien omdat mijn hart altijd al snel klopte? Ik snap ook niet waarom Santiago net meteen beslist, hij weet dat ik ons kindje zo snel mogelijk wil, daar hoef ik niet over na te denken. Ik deed alsof ik net wakker werd en rekte me uit. Nep verbaasd keek ik naar Carlisle. Hij glimlachte naar me. ‘Ik kan vanmiddag de baby eruit halen’ zei hij. Ik knikte meteen, ik wou zo graag dat kindje in mijn armen hebben, ik twijfelde nergens over, ik kon niet wachten. Toch keek Santiago mij bezorgd aan, waarvoor wist ik niet. Vragend keek ik hem aan. Hij zuchtte en wuifde het weg. Carlisle keek ons aan. ‘Ik laat jullie wel even alleen’ zei hij en hij stond op. Toen hij de kamer uit was keek ik Santiago aan. Hij wende zijn blik af. Ik legde mijn hand op zijn wang. ‘Santiago, wat is er?’ vroeg ik. Hij leek even na te denken maar keek mij weer aan. ‘Het is akelig rustig geweest de laatste weken’