2.2 Obsessie

Zij, zij kon niet zonder hem. En hij, hij wist niet wie zij was.

Het was meteen raak. De eerste keer dat ze een filmpje van hem zag was ze al smoorverliefd. Zijn stem, zijn ogen, zijn lach.. Een paar seconden waren al genoeg om Elles hart sneller te laten kloppen. Hij was betoverend, ze kon geen beter woord voor zijn stralende verschijning vinden.

Sindsdien besteedde ze al haar vrije tijd aan hem. Ze luisterde naar zijn muziek, bekeek interviews en lachte om zijn videodagboeken. Ze vertelde niemand over hem, nee, Elle wilde hem volledig voor zichzelf houden, of in elk geval zoveel mogelijk.

Het duurde niet lang voordat Elle zijn hele levensverhaal wist, alle filmpjes over hem had gezien, al zijn songteksten uit haar hoofd kende en haar kamer vol hing met foto’s van hem. Hij bestuurde haar leven, of beter gezegd: zij liet hem haar leven besturen. Ze dagdroomde zelfs over hem.

Er was echter een ding dat ze niet deed, en dat was contact zoeken. Ze reageerde nooit op de filmpjes, ze meldde zich niet aan voor fansites, ze deed niet mee aan wedstrijden. Nee, ze bekeek alles alleen maar. Want hoe gek het ook klinkt, ze wilde hem niet kennen. Er was een kans dat hij anders was dan in haar dagdromen, en ze wist van zichzelf dat ze dat niet zou kunnen accepteren.

Toen ze op een onschuldige woensdagavond weer eens op zijn officiële fansite aan het rondneuzen was, zag ze dat de nieuwe tourdata bekend waren gemaakt. Elle, altijd willen wetend waar hij was, klikte er op en pakte alvast haar schriftje waar ze alles over hem noteerde. Ze was driftig aan het overschrijven toen ze iets las dat de adem in haar keel deed stokken. 05/20/2011 – The Netherlands

Met open mond keek Elle naar het beeldscherm. Hij, haar grote liefde, obsessie, kwam naar Nederland. Naar het stomme, kleine, onbelangrijke landje waar Elle woonde. Hij kwam, hij kwam naar haar, hij kwam voor haar.

Hoewel ze zich plechtig had voorgenomen nooit contact te zoeken, wist Elle dat ze het zichzelf nooit zou vergeven als ze niet zou gaan. Hij zou een optreden geven, slechts een half uur van haar woonplaats vandaan. Ze moest gaan, ze kon hem niet teleurstellen.

Dus ging ze. Ze had zo snel mogelijk een kaartje gekocht, en daarna drie maanden ongeduldig gewacht op de datum die spontaan zo belangrijk voor haar was geworden. Twintig mei. Ze zou hem kunnen zien, echt kunnen zien, in levende lijven.

De dag brak eindelijk aan. Elles schelle wekker ging om zeven uur ’s ochtends af en meteen sprong ze haar bed uit. Ze deed de kleren die ze een week geleden had uitgezocht aan en pakte haar rugzak die ze de vorige dag had gevuld met eten en drinken. Ze snelde zich naar buiten en racete op haar fiets naar het dichtstbijzijnde treinstation: als ze de trein van half acht zou halen, zou ze er om acht uur al kunnen zijn.

Met gemak haalde ze het en plofte met rode wangetjes op een klapstoeltje vlakbij een uitgang. Ze luisterde naar haar iPod, waar alleen nog maar muziek van hem op stond. Waarom zou ze nog naar andere muziek luisteren, als ze zijn stem, zijn gitaarspel boven alles prefereerde?

Het was klokslag acht toen ze voor de deur van het gebouw waar het concert zou plaatsvinden neerplofte. Het was de kleinste zaal van het gebouw, aangezien hij in Nederland niet zo bekend was, en de ingang lag aan een smalle straat. Er was verder nog niemand, niemand die wachtte op hem. Ze was geheel alleen, de straat was extreem rustig. Elle maakte het niet uit: hoe rustiger, hoe beter. Nu ze de kans had, wilde ze een deel van zijn leven uitmaken. Ze wilde dat hij aan haar terug dacht, ook al was het maar een keer. Maar nee, ze ging geen contact zoeken. Dat zou hij doen, dat deed hij in haar dagdromen ook altijd. Ze was hier zo vroeg gekomen om hem niet teleur te stellen, ze wist zeker dat hij dat ook niet bij haar zou doen.

Om negen uur schrok Elle uit haar gedachten op door het geluid van een motor. Ze zag hoe een zwarte bus met moeite de smalle straat in werd gereden. Elle glimlachte. Hij was er, eindelijk.

Een van zijn vaste crewleden, Elle wist dat hij Simon heette, stapte als eerste uit. Hij leek verbaasd te zijn dat er al iemand voor de deur zat, maar liep toch op haar af en vroeg of ze aan de kant wilde gaan, aangezien ze naar binnen moesten en ze de weg blokkeerde. Ze keek even in zijn felblauwe ogen, teleurgesteld. Ze had verwacht dat hij haar eerst enthousiast had begroet. Dat paste namelijk bij hem, vond ze. Ze schoof toch op zij. Hij zou haar niet teleurstellen, dat wist ze zeker.

Daar. Daar was hij. Elle keek vol bewondering hoe elegant hij uit de bus stapte, hoe sexy hij zijn hand door zijn haren haalde en hoe nieuwsgierig zijn ogen naar haar afdwaalden. Ze rechtte haar rug, maar bleef zitten, en keek hem zelfverzekerd aan. Hij leek even van zijn stuk gebracht door haar houding, maar Elle deed alsof ze het niet zag. In haar dromen was dat namelijk niet het geval.

Toen hij nog maar een kleine meter voor haar stond, overbrugde hij deze afstand door zijn hand uit te steken en zich voor te stellen. Alsof ze het nog niet wist. Elle glimlachte, hij deed wat hij hoorde te doen. Ze schudde zijn hand, zijn mooie, sierlijke en zachte hand, en vertelde hem haar naam.
Ze verwachtte dat hij haar nu overeind zou trekken, dat deed hij altijd in haar dromen. Daarentegen liet hij haar hand los, ze miste het huidcontact meteen al, en zei enthousiast: ‘Have fun tonight!’

Elle was teleurgesteld. Hij had haar teleurgesteld. Ze voelde zich verraden. Hij had haar zoveel van hem laten houden en was nu langs haar gelopen in plaats van met haar naar binnen gelopen. Woest pakte ze haar spullen en haastte ze zich naar het station, voordat hij haar nog meer teleur kon stellen. Ze vervloekte zichzelf toen ze weer op een klapstoeltje in de trein zat. Ze had het nooit moeten doen.

Het arme meisje was haar realistische kijk op de wereld sinds ze hem zag verloren. Eenmaal thuis stormde ze naar haar kamer. Woest begon ze al zijn foto’s van de muur te trekken en ze stuk voor stuk te versnipperen. De foto’s die ze met zo’n grote zorgvuldigheid daar had opgehangen, de foto’s waar ze elke dag zwijmelend naar had gekeken. Ze had zoveel moeite voor hem gedaan, en hij had haar teleurgesteld. De tranen stroomden over haar wangen.

Ze had nog niet eens de helft van de foto’s van de muur verwijderd toen ze twee uur later vermoeid op de vloer in slaap viel.

Elle werd gewekt door haar wekker, die niet eens per vierentwintig uur maar eens per twaalf uur af ging. Zeven uur. Elle gromde, waarschijnlijk begon zich er nu een rij te vormen voor de deur waar ze uren geleden nog voor had gezeten. Over een half uur zouden de fans namelijk binnen gelaten worden, nog een half uur later zou het concert beginnen.
Ze begon weer met waar ze mee bezig was: het verscheuren van de foto’s.

Langzaam maar zeker werd de witte muur steeds zichtbaarder, terwijl de grond bezaaid werd met snippers van ooit zo dierbare foto’s.

Om acht uur was de gehele vloer van haar niet zo grote kamer bedekt met stukjes gescheurde foto’s.
Dertig minuten reizen daar vandaan sloeg hij zijn eerste akkoord aan, geschreeuw steeg op. Met zijn ogen speurde hij de eerste rij af, tot zijn verbazing kon hij het meisje Elle niet vinden. Ze was er al eerder geweest dan hijzelf, hoe kon het zijn dat ze niet vooraan stond?

Zij, zij was teleurgesteld door hem. En hij, hij zong de verkeerde meisjesnaam, zich afvragend waar zij was.