54.

Roselyn valentina Patterson

Toen ik thuis was besloot ik meteen justin te bellen. Ik pakte de telefoon en toetste zijn nummer in. Daarna veegde ik de overgebleven tranen van m'n wangen. 'Hallo, met Justin.' Hoorde ik na een paar seconden. Ik hield even m'n adem in. Door zijn stem alleen al moest ik bijna weer huilen. 'Hai Justin. Met mij.' Zei ik zachtjes. 'Rose! Ben jij dat? Oh wat ben ik blij dat je belt zeg.' Zei Justin enthousiast. 'Ja, ik ben ook blij om jouw stem te horen.' Zei ik met een brok in m'n keel. Ik wilde echt zo graag dat Justin nu hier was, bij mij. En niet ergens helemaal aan de andere kant van de wereld. 'Alles goed dan?'. Vroeg Justin toen. Ik knikte omdat ik bijna niks meer uit m'n keel kon krijgen. De brok werd alsmaar dikker en als Justin nu nog iets ging zeggen wist ik zeker dat ik ging huilen. 'Rose? Ben je er nog? Ik heb je echt zo gemist.' Oke, daar kwamen m'n tranen. 'Ja, ik ben er nog.' Zei ik met schorre stem. 'Wat is er Rose? Huil je? Je moet echt niet huilen, dan voel ik me zo schuldig.' 'Nee Justin, het is niet jouw schuld. Ik mis je gewoon.' 'Ik mis jou ook Rose. Zo erg. En ik ben pas 3 dagen weg. Ik moet nog 3 maanden zonder jou.' Fijn dat hij dat er nog even inwreef. Nu moest ik echt huilen. 'Rose, het komt echt goed. Misschien heb ik een keer 2 dagen vrij ofzo, dat ik nog even naar je toe kan komen.' Justin dacht dat ik alleen huilde omdat ik hem miste. Ik miste hem ook, gigantisch maar nu ook Lauren heel boos op me was voelde ik me heel alleen. Ik wilde echt dat Justin die rottour af kon zeggen, maar dat kon hij zijn fans natuurlijk niet aandoen. 'Rose, ben je er nog? Wat is er aan de hand? Gaat het echt wel goed?' 'Ja, ik ben er nog, er is niet veel aan de hand en het gaat wel.' 'Niet veel, dus wel iets.' Zei Justin. Ik zuchtte diep. 'Lauren is opeens heel boos op me. Ze geeft me de schuld van alles en heeft me nu dus zo ongeveer gedumpt als vriendin. Ze gaat een vervanger voor me zoeken die Jus wel aardig vind en mag, zei ze tegen mij.' 'Serieus, heeft ze dat echt gezegd?' Vroeg Justin. 'Ja, precies met die woorden.' Ik hoorde Justin vloeken en ik zeg je, dit was de eerste keer dat ik hem dat hoorde doen. 'Justin, rustig. Het komt wel goed.' Ik hoorde Justin een beetje spottend lachen. 'Dit is echt allemaal mijn schuld. Als ik niet in je leven was gekomen was je nu niet zo verdrietig geweest. Dan was je misschien heel gelukkig geweest met die Jus en had je tenminste Lauren nog. Ik maak je hartstikke ongelukkig.' Ik schudde geirriteerd m'n hoofd. 'Nee justin, ik.....' Ik werd weer onderbroken door Justin. 'Misschien kunnen we het maar beter uitmaken. Ik verdien jou niet Rose en....' 'JUSTIN, hou alsjeblieft op. Als jij het uit gaat maken word ik pas ongelukkig. Ik wil jou en niemand anders. Jij maakt me gelukkig en ik zou echt niet meer zonder je kunnen.' Het was even stil aan de andere kant van de lijn en ik hoorde hem alleen ademen. 'Ik hou van jou, rose.' Fluisterde hij na een tijdje. Ik durfde te wedden dat hij nu ook aan het huilen was en ik kon niet tegen dat gevoel. 'Ik hou ook van jou.' Fluisterde ik terug terwijl de brok in m'n keel weer dikker werd. Het was weer een tijdje stil totdat ik een zware mannenstem vaag op de achtergrond hoorde zeggen dat het tijd werd om te vertrekken. 'Nou, je hoort het. Ik moet gaan. We bellen en smsen nog wel oke.' 'Ja, is goed. Doei, love you.' 'Love you too.' Daarna hing hij op en voelde ik me weer net zo alleen als voor ik hem gebeld had.

---

Hai, beetje depressief deeltje maar het hoort erbij. Beetje drama enzo en mijn buik maakt rare geluiden en ik heb echt gigantische honger dus ik ga denk ik even wat etennn (; doeiii