Alice's Diary & Eight.

Dinsdag 30 november 1890, wel eigenlijk woensdag 1 december 1890

Dear diary,
ik ben radeloos en vastberaden tegelijkertijd. Vanavond trachtte Watson mijn zinnen te verzetten door me mee te nemen naar het Bal der Geneesheren. Echter, Moriarty bleek aanwezig. Net als Holmes. Hij overhandigde me een brief. De inhoud is onheilspellend en dwingend. Moriarty wil dat ik morgenavond om acht uur naar zijn kantoor kom. Ik weet niet wat ik kan verwachten van deze man, maar ik zal er zijn morgenavond. Eens te meer omdat hij vanavond geprobeerd heeft Watson te vermoorden. Watson, nog zo'n probleem. Deze avond heeft me zo in de war gebracht dat ik amper een oog dicht kan doen. Watson heeft me zowat gesmeekt om niet te gaan morgen. Hij wilde niet dat me iets overkwam. Daarna heeft hij me gekust. Ik denk dat je me wel zal geloven dat ik helemaal overdonderd was. Ondertussen liepen de tintelingen over mijn huid van genot. Ik haat mezelf dat ik zo'n dingen voel voor de aanstaande van mijn enige vriendin! En dan nog de beste vriend van Holmes. Ookal weet ik dat het verboden is door alle fatsoenlijkheid, maar ik geef het toe. Ik hou van hem. Mijn hele hart en ziel verlangt naar hem. Maar ik weet ook dat hij nooit de mijne zal zijn. Daarom, zal ik hem wreken, morgen of in de dagen die volgen. Ookal moet ik mijn leven ervoor opofferen, ik moet en zal Holmes redden, Watson wreken en London redden van de ondergang. Ik weet niet of ik nog in je ga schrijven, dagboek. Daarom neem ik nu al afscheid. Mijn leven is niet helemaal nutteloos geweest.
Yours sincerely,
Alice Catherine Branson, dochter van Helen Graham en Sherlock Holmes.

Met een zucht klapte ik het rode dagboek toe. De kaars verlichtte het bureau maar amper en mijn ogen deden pijn door het weinige licht. Het dagboek legde ik terug op zijn plek, in de tweede lade van het bureau. Langzaam stond ik op om me naar mijn kamer te begeven. Stukjes opgedroogde modder vielen op de grond terwijl mijn rokken om me heen waaierden. Eens in mijn bed, dwaalden de gekste gedachten door mijn hoofd. Er waren twee mogelijkheden. Ofwel zou ik morgen sterven zonder ook maar iets verwezenlijkd te hebben. Ofwel stierf ik over enkele dagen, samen met Moriarty, zou Watson gelukkig trouwen met Mary en zou Holmes doorgaan met zijn zaken. De wereld zou me al snel vergeten, net als zij drie. Op welke manier dan ook, ik had niet lang meer te leven. Met die duistere gedachte viel ik in een diepe, dromeloze slaap.