Seven.

Het geluid van de tikkende schouwklok weerklonk als hamerslagen door de stille kamer van 221B Baker Street. Ik staarde naar het papier in mijn handen. Watson zat naast me, al even sprakeloos als ik.
"Ik ga ernaartoe," zei ik uiteindelijk.
Watson keek me geschrokken aan. In een opwelling greep zijn hand naar de mijne. Ik voelde zijn vingers zich om de mijne klemmen. Een tinteling liep over mijn huid.
"Dat mag je niet doen, Alice. Wie weet wat die man van plan is," protesteerde hij.
Ik zuchtte en glimlachte hem flauwtjes toe. Langzaam stond ik op en smeet de brief op het salontafeltje. Mijn jurk ruiste terwijl ik door de kamer naar de schouw liep. Voorzichtig liet ik mijn vingers langs Holmes's pijp glijden.
"Ik moet het doen, John. Voor Holmes," sprak ik zacht.
Ik glimlachte bij het zien van Holmes's pijp. Weer zag ik voor me hoe hij opgekruld lag op de sofa, zijn pijp in zijn mond, de kamer vol rook en zijn viool en cocaïne-oplossing binnen handbereik. Onwillekeurig voelde ik tranen prikken achter mijn ogen. Ik had maar twee weken bij hem gewoond voor Moriarty hem ontvoerde en ik was al enorm gehecht aan hem.
Plots voelde ik een sterke hand om mijn pols. Met een ruk draaide ik me om.
"Ik wil niet dat je gaat, Alice," zei Watson streng.
"John, laat me gaan. Je kan me niet tegenhouden," sprak ik zuchtend.
Zijn greep verstrakte zich. Angst welde op in mijn binnenste.
"John, je maakt me bang. Laat me gaan," zei ik met een trilling in mijn stem.
"Ik wil het niet, Alice. Ik wil niet dat je iets overkomt."
"John, je doet me pijn!" riep ik nu bijna.
Plotsklaps leek hij te kalmeren, want hij liet me ogenblikkelijk los. Beschaamd zette hij een stap achteruit. Ik wreef over mijn beurse pols en drukte die stevig tegen me aan.
"Vergeef me, Alice. Ik weet niet wat me bezielde," mompelde Watson, waarna hij zich omdraaide en naar de ramen beende.
Ik zuchtte en ging hem achterna. Zacht legde ik mijn handen op zijn rug.
"Ik vergeef je. Je wil me enkel beschermen," fluisterde ik zacht.
Een zucht gleed over zijn lippen. Langzaam draaide hij zich om. In zijn ogen lag een blik van innerlijke pijn. Opeens voelde ik zijn vingertoppen op mijn kaaklijn en zijn lippen op de mijne. In mijn verbazing sperde ik mijn ogen wijd open, te overdonderd om me te bewegen. Zo snel hij me gekust had, zo snel trok hij ook weer weg.
"Lieve Heer, vergeef me, Alice. Dat was uitzonderlijk ongepast," stamelde hij, blijkbaar verrast door zijn eigen gedrag.
Voor ik hem kon antwoorden, was hij de kamer uitgebeend, de trap af, het huis uit. Ik bleef compleet overdonderd achter. Omdat mijn benen trilden, zette ik me weer neer op de sofa. Weer nam ik de brief ter hand. Mijn ogen vlogen over de handgeschreven woorden. Het was typisch Holmes om, zelfs al was hij ontvoerd en in gevaar, met hetzelfde duidelijke strakke handschrift te schrijven al zat hij rustig achter zijn bureau hier in Baker Street.