Fragment 2

Het duurde even voordat ik Dave over had kunnen halen om mee te gaan vissen. Nou ja, náár de vissen. Ik had een zomerbaantje bij een boerderij, en nu zaten mijn voeten onder het eelt. Ik had gehoord dat er een bepaald soort visjes bestonden die de dode cellen van je huid opaten, dus ik zocht op internet. Uiteindelijk kwam ik bij een schoonheidsspecialiste in de buurt. Eerst weigerde Dave, hij vond het maar iets voor meisjes, maar ik heb hem toch kunnen overtuigen- met een tien minuten-durende zoen. En ik overdrijf echt niet.
Maar goed, nu stonden we dus voor de schoonheidsspecialiste. Een prachtig, zeventiende eeuws gebouw. Groot, wit en versierd. We staarden een tijdje naar het indrukwekkende gebouw, alvorens op te schrikken en een beetje zenuwachtig nar binnen te lopen. Toen we in de hal stonden, waren we al even onder de indruk. Je zag een grote, eikenhouten trap. De leuning was versierd met leeuwen en krullen, prachtig gewoon.
Er liep een vrouw op ons af.
'Hoi, kan ik jullie helpen?' vroeg ze vriendelijk. Ik knikte en keek op mijn papier met instructies, maar Dave was me voor.
'Ja, we hebben een afspraak voor eeltige voeten, om half drie.' zei hij uit zijn hoofd. Ik keek hem jaloers aan. Híj kon dat soort dingen wel onthouden. Maar ik vergat mijn jaloezie al snel, ik vond hem té leuk om jaloers te zijn op hem.
De vrouw knikte. 'Komt u maar mee.' En ze leidde ons de prachtige houten trap op. We liepen een kamer binnen, waar de vrouw ons achter liet. We keken rond. Het was hier wel net zo mooi, maar ook veel moderner.
Na een paar minuten kwam er iemand binnen en ze glimlachte naar ons. Ze zag er een beetje Chinees uit.
'Hallo, ik ben Lian ChingWong, en ik ga jullie vandaag behandelen.' Yep, Chinees.
Ze pakte een grote bak en vulde die met water. Vol wantrouwen keek Dave ernaar, en ik schoot in de lach toen ik zijn gezicht zag. Hij keek me fronsend aan, maar ik schudde mijn hoofd. Dave haalde zijn schouders op, opende zijn mond en toen keek hij vol walging naar iets dat mevrouw ChingWong deed: ze vulde de bak met kleine visjes.
'Willen jullie zo vriendelijk zijn je schoenen en sokken uit te trekken?' vroeg ze. Ik bukte meteen, maar Dave aarzelde even. Ik stootte hem aan en hij bukte ook. Toen we klaar waren, wenkte de specialiste naar een hoge bank die voor de bak stond, en we namen plaats.
'Jullie mogen je voeten in het water steken, hoor.' zei Lian.
Voorzichtig stopte ik mijn voeten in het water, niet-merkend dat Dave aandachtig naar mij keek en dat zijn voeten nog droog waren. Zodra de visjes mijn voeten raakten, ging er een huivering door me heen.
'Takasa?' zei Dave vragend.
'Wauw.' antwoordde ik. 'Het zijn net miljoenen kleine kusjes, maar dan van vissen.'
Dave grinnikte even, en stopte toen langzaam ook zijn voeten in het water.
'Je hebt gelijk!' riep Dave verbaasd uit.
'Weet ik toch.' zei ik droog. Dave glimlachte. 'Tuurlijk, jij weet immers alles.'
Mevrouw ChingWong was even weg, en we wachtten geduldig tot ze terug kwam.
'Weet je, Dave?' vroeg ik. Hij keek me vragend aan.
'Ik maak het uit.' Zijn mond viel open.
'Wat?!' Dat was onverwacht, blijkbaar.
'Ik heb een ander.' antwoordde ik onverschillig. Eigenlijk moest ik heel erg mijn best doen om mijn lachen in te houden. 'Hij zoent veel beter.'
Woedend sprong Dave op. 'Wie is het!?' schreeuwde hij. 'Vertel het me, nu!'
'Het zijn die visjes, bij mijn voeten.' zei ik doodserieus. Dave keek me geringschattend aan, blijkbaar wist hij niet helemaal zeker of ik een grapje maakte of niet. Dat was de druppel, en ik schoot in de lach. Dave ook, en hij ging weer zitten.
'Dacht je nou echt...' hikte ik. 'Dat ik het.. uit zou maken?!' Ik proestte het weer uit.
'Ja, nou, eigenlijk...' zei Dave een beetje ongemakkelijk. 'Ik bedoel, ik ben zo'n nul dat het me niets zou verbazen.'
Ik schoot weer in de lach. 'Sukkel.' lachte ik, en Dave ook weer.
Mevrouw ChingWong kwam weer binnen, met de boodschap dat we onze voeten eruit mochten halen. En -helaas- ook met de rekening.