39th.

Hailey Kush.

Glimlachend vertel ik haar alles. ‘En dus zijn vrienden Chaz en Ryan, zo heetten ze-‘. ‘WIE?’, roept ze uit en haar ogen worden groot. Ik lach zacht, en kijk haar weer aan. ‘Ryan en Chaz, die twee vrienden van Justin’. ‘Ik ken ze’, roept ze enthousiast uit en gooit haar handen in de lucht. Verbaasd kijk ik haar aan. ‘Hoe bedoel je dat?’, vraag ik en kijk haar met een vreemde uitdrukking op mijn gezicht aan. ‘Precies zoals ik dat nu zeg, ik ken ze’, grijnst ze opnieuw en begint breed te grijnzen. ‘Maar waarom ken ik ze dan niet?’, vraag ik verontwaardigt en kijk haar met een diepe frons aan. Even valt het stil, ze lijkt na te denken over wat ze hier op moet antwoorden, wat mij niet echt bepaald moeilijk lijkt. Wij kenden altijd precies dezelfde personen, de mensen die ik kende kende zij ook, en andersom. ‘Toen jij ziek was de afgelopen dagen ben ik ze tegen gekomen’, glimlacht ze nerveus en kijkt weer op. Toch spreken haar ogen de waarheid, maar dat doet me vragen naar die twijfel in haar stem. ‘Hoe goed ken jij die jongens?’. Haar hoofd loopt rood aan en meteen siert een glimlach mijn gezicht. ‘Wie van de twee vind je leuk?’, grijns ik en geef haar plagend een duw. Haar mond valt open en snel geeft ze me een duw terug waardoor we in een kussengevecht komen. ‘HAILEY! AÏSHA! Ik ben terug’, roept mijn moeder hard van onderaan de trap. ‘OKE’, roep ik terug en sla Aïsha hard met mijn kussen tegen haar hoofd. ‘Oké stop, genade’, lacht ze en houd beide handen in de lucht. Lachend laat ik me op bed vallen, en kijk naar het plafond. ‘Weet je ook waar ze wonen?’, vraag ik nieuwsgierig. Meteen knikt ze wild en begint te grijnzen. ‘Ja, we moeten echt heen. Alleen ik moet nu gaan, misschien kunnen we morgen even langs gaan?’, vraagt ze met een kleine glimlach. Een beetje teleurgesteld knik ik ook, en voel hoe mijn schouders een beetje gaan hangen. ‘Rustig, ik beloof dat we er morgen echt heen gaan, ik moet nu gewoon naar huis komen van mijn moeder. Dan kan jij vanavond de rest van die brieven misschien wel lezen’, glimlacht ze zachtjes, zodat mijn moeder het niet hoort, en gaat recht staan van het bed. Samen lopen we de trap af, op weg naar de hal om haar uit te zwaaien. ‘Dag meneer en mevrouw Kush’, glimlacht ze en zwaait kort. Mijn vader bromt wat zachts ergens vanuit de achterin de woonkamer, en mijn moeder schenkt haar een glimlach. ‘Ik hoop je morgen weer te zien, en dan gaan we samen echt snel bespreken over “je weet wel” ‘, grijnst ze breed en meteen knik ik. Ik moest en zou die jongen ooit eens zien. Die jongen die elke keer de moeite nam om een brief naar mij te schrijven zonder antwoorden te ontvangen. ‘Ik bel je morgen’. ‘Is goed’, glimlach ik terug en zwaai haar na tot ze de straat uit is. Meteen loop ik terug naar de keuken, en wil gelijk doorlopen naar de trap. ‘Ho, wacht jonge dame, wat ga je doen boven?’. ‘Tijdschrift lezen?’, glimlach ik naar haar. Natuurlijk ging ik dit niet doen, maar zij hoeft niet te weten dat ik die brieven heb gevonden. ‘Oké, nou doe dat maar dan’, mompelt ze wat verbaasd en draait zich weer om naar het aanrecht. Zelf ga ik naar boven en kruip onder mijn bed. Gelukkig kom ik zo ook bij die enveloppen, als het goed is. Een glimlach siert mijn gezicht bij het papier voelen tussen mijn vingers.