Many thoughts.

Ik voelde hoe ik langzaam aan meer en meer vervreemde van mijn familie. Er was altijd al een voelbare afstand geweest tussen ons, maar nu leek het net alsof we in twee verschillende werelden leefden.
Mijn vader en broer leefden met zen tweeën in de realiteit, waar vampiers gewoon op mensen jaagden. Ik daarentegen leefde in mijn fantasiewereld.
Mijn gedachten werden beheerst door de Cullens en hun goude ogen. Geen moment kon ik aan iets anders denken, het werd haast een obsessie. Vooral de jongen met de blonde haren bleef maar door mijn hoofd spoken. Hij was anders, net als ik. Hij straalde iets uit wat alleen ik bleek op te vangen, meteen voelde ik me met hem verbonden.
Maar dan waren er die gevoelens die in me opkwamen de laatste keer dat ik hen zag. Ze voelden niet aan alsof ze bij mij hoorden en toch voelden ze normaal aan, alsof het mijn gevoelens zouden kunnen zijn geweest in een andere context. Ik brak haast mijn hoofd toen ik erover begon te piekeren. Uiteindelijk liet ik het vallen, ik zou er ooit wel achter komen waarom ik me op dat moment zo had gevoeld.
En ondertussen groeide er bij mij verlangen, verlangen om met hen te praten. In hun prachtige goude ogen te kijken en mezelf dan in te beelden dat ik bij hen hoorde, dat ze mijn familie waren en ik net zo betoverend was als hen. Dan zag ik me naast de jongen met de blonde haren, die me toch zo intrigeerde. Ik zag me naast het meisje met de bruine haren en beeldde me in dat we vriendinnen waren.
Hoop vormde zich langzaam en ik moest moeite doen om die hoop te onderdrukken. Ik mocht me niet aan hen gaan hechtten, voor hen was ik toch niets speciaals. Misschien zagen ze me wel als een bedreiging. Als een vampier die gevaarlijk zou kunnen zijn voor Bella. De ergste gedachte drong zich tot mijn bewustzijn: wat als ze me echt als een bedreiging zagen? Die gedachte drong ik meteen naar het uiteinde van mijn brein. Ik dacht terug naar de glimlach die het meisje me had geschonken en voelde me langzaam aan terug beter worden.
Ook al ging ik volledig op in mijn gedachten, toch verliep die nacht tergend traag. Ik had geen fut om op te staan, te gaan jagen en proberen mijn gedachten te verzetten. Ik merkte het haast niet toen de zon op kwam, maar stond uiteindelijk toch op. Nog steeds in gedachten verzonken. Zouden de komende nachten weer beheerst worden door de Cullens? Door zielige gedachten en hoop?