Fragment 1

'Ik. Wil. Dat. Boek.' siste ik. Ik had mijn ogen tot spleetjes geknepen, mijn handen tot vuisten gebald, ik leunde voorover en had mijn schouders opgetrokken. Het toonbeeld van woede. Het meisje voor me keek me onverschillig aan. Tenminste, dat is wat ze me voor probeerde te spiegelen. Onverschilligheid. Maar ik zag de angst in haar ogen, al was het maar een klein beetje. Ze was goed in emoties verbergen, maar niet goed genoeg voor mij. Ik had na al die jaren genoeg mensenkennis opgedaan om die angst te kunnen zien. 'Welk boek?' vroeg ze met een lichte trilling in haar stem, die alleen mij opviel. Waarschijnlijk had ze het zelf niet eens door.
'Het Logopedisten-boek. En dat weet je best.' antwoordde ik. Ze keek me fronsend aan. 'Het Logopedisten-boek?' vroeg ze sceptisch. Ik knikte. Ze keek me bevreemd aan. 'Oké, dit is het officiële bewijs dat je gek bent.'
'Het is een anagram, sukkel.' gromde ik. Ze keek me vrolijk aan. '"Sukkel" is een scheldwoord voor mannen.'
Haar intelligentie irriteerde me. 'Best. Maar je weet best dat het een anagram was voor het Woord.' Het Woord. Het Woord dat je een langzame dood liet sterven als je het uitsprak. 'Ooooo, bedoel je het Pogedostilen-boek?' Mijn mond viel open, en ik keek naar haar alsof ze een aliën was. 'Je zei het Woord.' zei ik ademloos. Ze haalde haar schouders op waardoor haar lange, krullende kastanjebruine haar over haar schouders golfde. 'Natuurlijk, ik ben de beschermer ervan. Ik word niet getroffen door de vloek.'
'Aha!!' riep ik. 'Je geeft het toe!'
Ze keek me laatdunkend aan met die mooie, blauwe ogen. 'Ja natuurlijk, maar ik heb niet gezegd waar het Boek ligt.'
Mijn woede vlamde weer op.
'En als je dat niet onmiddelijk doet, dan...!!' Ik maakte mijn dreigement niet af, wat ik wel gedaan had als ik niet in haar ogen verdronk. Letterlijk.
'Dan wat?' galmde er een stem door me heen. Dat meisje. Kayla. Plots wist ik haar naam. Ik hoorde een hysterische lach. Nou ja, hij klonk hysterisch, maar werd niet veroorzaakt door hysterie. Door die lach schudde ik de plotseling opgekomen verbazing van me af en werd weer kwaad, wat me terug naar de werkelijkheid bracht.
Ze grijnsde naar me, maar zweeg. Dus ze had ook krachten? Fijn.
'Ga je me nog vertellen over het Boek?'
'Nee.'
Ik gromde, waardoor ze naar mijn gezicht keek en bleef staren. Staren?
'Wat?' snauwde ik. Ze leek op te schrikken uit mijn gezicht.
'Niks.'
'Oh.. Oké.'
'Ik ga je niet vertellen waar het Boek is.'
'Dat had ik inmiddels al door.'
'Weet ik. Je bent een slimme jongen.' Ze keek naar me met een blik alsof ze even in mijn wang wilde knijpen, zoals een oud vrouwtje. Ik zond haar een 'je waagt het niet'-blik. Ze haalde haar schouders op.
'Goed...' zuchtte ik vermoeid, pakte de microfoon en zette hem aan.
'Breng haar naar haar kamer.' zei ik. Een paar seconden later ging de deur open en kwam Lars, één van mijn beveiligers binnen. Hij liep zwijgend naar het meisje toe en pakte haar beet. Ze stond op en liep mee, statig, met haar kin opgeheven en mij geen blik waardig keurend. Dat deed me pijn.
Ze liep de deur uit, en verdween uit het zicht.
Kayla.