~090~

Mary Brooks

Zachtjes opent Fred de deur van de slaapzaal en kijkt even of iedereen slaapt. Als dat zo is, wenkt hij dat ik naar binnen moet komen. Ik glimlach even als ik George zie, die met zijn mond een beetje open, ligt te slapen. Het ziet er zo schattig uit. Als ik rondkijk, zie ik nog drie andere mensen liggen en een ongelooflijke zooi op de grond. Ik loop naar Fred, die bij zijn bed staat en wijs even naar mijn kleren. Wat moet ik nu aantrekken? Hij grijnst even, maar pakt dan een shirt en een joggingbroek, die hij aan mij geeft. Ik loop naar de badkamer, waar ik me omkleed. Het shirt komt tot onder mijn kont en de broek is zo groot dat ik de touwtjes heel strak vast moet binden. Omdat Fred een stuk langer is dan mij, is de broek dat ook. Al met al voel ik me ongelooflijk charmant. Ik loop weer de badkamer uit, naar Fred, die wijselijk zijn lachen inhoudt. Ik leg mijn kleren onder zjn bed. Hij is zelf ook al omgekleed en ligt op zijn bed. Ik ga naast hem liggen, leg mijn hoofd op zijn schouder en val niet veel later in slaap.
Als ik de volgende ochtend wakker word, liggen we nog precies hetzelfde. Ik glimlach even naar Fred, die heel schattig ligt te slapen. Als hij wakker wordt, knippert hij een paar keer verbaasd met zijn ogen en glimlacht dan naar me.
‘Goedemorgen.’ Fluistert hij.
Hij duwt het gordijn een stukje opzij om even te kijken of er nog mensen zijn.
‘Er is niemand meer.’ Hij glimlacht weer naar me en drukt dan zacht zijn lippen op de mijne.
‘Hoe laat is het?’
Hij kijkt op de klok die op zijn nachtkastje staat. ‘Hmm… Over een half uur begint Verweer tegen de Zwarte Kunsten.’
‘Maar dan hebben we de eerste uren gemist!’
Hij glimlacht weer en haalt zijn schouders op. Ik stap snel uit bed en pak mijn kleren, in de badkamer kleed ik me om en fatsoeneer mijn haar een beetje. Als ik terug ben, is hij ook al omgekleed en terwijl hij zich verder klaarmaakt voor school, ren ik even naar mijn slaapzaal, die gelukkig net als de leerlingenkamer leeg is.

Na de les, waar we gelukkig net op tijd waren, roept Lupos me bij zich. Shit, zou hij doorhebben dat de Sluipwegwijzer weg is? Zenuwachtig ga ik bij zijn bureau staan.
‘Ik heb nog een foto gevonden, waar ook je ouders op staan. Ik dacht dat je hem misschien wel zou willen hebben?’
Ik knik en pak de foto aan. ‘Dankuwel.’ Fluister ik als ik mijn ouders zie, die grijnzend staan te zwaaien.
‘Bent u dat?’
Hij glimlacht naar me. ‘Ja… En dat zijn James en Lily en dat… dat is Peter Pippeling.’
Hij wijst ze allemaal aan, maar zijn blik blijft bij de laatste hangen, Peter Pippeling.
‘Meneer, Peter Pippeling is toch dood?’
‘Ja.’
‘Maar wat als dat niet zo zou zijn?’
‘Hoe bedoel je?’ Hij kijkt me verbaasd aan.
‘Wat als Peter Pippeling nou niet dood zou zijn?’
‘Ik.. Het… Moet je niet naar de volgende les?’


Nahw, jullie zijn heel lief c: