Hoofdstuk 34.

Mag ik mijn kleinkind zien?’ vraagt ze dan. Haar stem klinkt verlegen. Ik knik meteen en spring op. ‘Pas op, kind. Straks krijg je een miskraam’ moppert ze. Dit is typisch mijn moeder en dat heb ik gemist. Ik miste haar opmerkingen en haar bezorgdheid. Natuurlijk is Samir hartstikke bezorgt bij alles wat ik doen, maar de bezorgdheid van een moeder is anders. Ik loop voor mijn moeder de trap op. ‘Wat doet die Samir eigenlijk, dat hij zo’n prachtig huis kan betalen?’ vraagt mama nieuwsgierig. ‘Hij is een voetballer bij Arsenal’ zeg ik zachtjes. ‘Dus hij is nu aan het trainen’ stelt ze vast. ‘Jep’ zeg ik en ik laat de P ploppen. Ik open de deur van Damian zijn slaapkamer en laat mijn moeder als eerste naar binnen stappen. Ze rent meteen naar Damien toe en kijkt me dan vragend aan. ‘Je mag hem optillen hoor. Hij moet toch zo eten’ glimlach ik terwijl ik de gordijntjes opentrek zodat er zonlicht in de kille kamer komt. Mama tilt Damian voorzichtig uit zijn bedje en kijkt hem vertederd aan. Ik zie een traan over haar wang rollen terwijl ze haar kleinzoon stevig vasthoudt. ‘Ik ben zo blij dat ik hem nu eindelijk eens een keer kan vasthouden’ fluistert ze schor. Ik krijg een brede glimlach op mijn gezicht. ‘We gaan naar beneden dan kun je hem eten geven’ zeg ik dan. Mama knikt meteen en loopt achter me de trap af. ‘Je hebt echt geluk met die Samir’ lacht mama dan. Ik kijk naar haar en trek een wenkbrauw op. ‘Hij heeft een prachtig huis en op dat grote doek daar zien jullie er dolgelukkig uit’ zegt ze terwijl ze naar een grote foto wijst op canvas die aan de muur hangt. ‘Ik hou van hem, mama’ zeg ik zachtjes. ‘Dat merk ik lieverd’ lacht ze zachtjes terwijl ze met Damian in haar armen achter me aanloopt naar de keuken. Ik maak een flesje voor hem warm. Mama blijft naar Damian kijken en ik neem haar en het flesje mee naar de bank. Mama gaat zitten en ik geef haar het flesje zodat ze Damian te eten kan geven. ‘Wil jij je niet even aankleden?’ vraagt mama dan lachend als ik aan mijn shirt trek. Ik schud mijn hoofd en zet een kussen op schoot. ‘Je mag dan zwanger zijn. Je moet wel voor jezelf zorgen’ beveelt mijn moeder me. Ik kijk haar schuldbewust aan. De laatste tijd ben ik gewoon zo ontzettend moe dat ik geen zin meer heb om dingen te doen. ‘Wat heb je eigenlijk voor een ring om je vinger?’ vraagt mama dan nieuwsgierig. Ik steek mijn hand naar haar uit en ze bekijkt de ring aandachtig. ‘Je bent verloofd’ roept ze zachtjes terwijl ze me met grote ogen aanstaart. Ik krijg een brede glimlach op mijn gezicht en knik dan. ‘Mijn kleine meisje is opeens zoveel groter geworden’ zegt ze terwijl ze weer bijna begint te huilen. ‘Mama’ zucht ik zachtjes. Ze schudt alleen maar haar hoofd en kijkt me dan zo trots aan.