Hoofdstuk 33.

Ik loop snel naar de voordeur en trek hem open. Mijn moeder vliegt me meteen om mijn hals. Ik hoor haar zachtjes snikken. Ik sla mijn armen stevig om haar heen en wrijf zachtjes over haar rug om een poging te doen om haar te laten ophouden met huilen want ik vind het niet prettig om haar zo te zien. ‘Mama’ zeg ik zachtjes terwijl ik haar naar binnen neem. De deur knalt zachtjes achter me dicht en ik verwacht ieder moment gehuil maar het komt gelukkig niet. Ik begeleid mijn moeder naar de bank en laat haar dan gaan zitten. ‘Ik ga thee maken mama’ zeg ik en daarna loop ik snel naar de keuken om water op te zetten. Soms hoor ik nog een zwak snikje. Natuurlijk draag ik alleen een shirt van Samir als mama opeens op de stoep staan. Ik maak de thee en loop dan met twee dampende mokken terug naar de woonkamer. Mijn moeders handen trillen dus ik zet haar mok op de salontafel zodat ze geen hete thee over zich zal krijgen. Ik ga naast haar zitten en mama kijkt me met haar betraande ogen aan. ‘Het spijt me’ snikt ze dan. ‘Wat is er toch aan de hand, mama?’ vraag ik terwijl ik bezorgd naar haar kijk. Het doet me zoveel pijn om haar zo te zien. Ik weet hoeveel pijn ik mijn ouders heb gedaan om bij Samir te blijven in plaats van terug te keren bij Damien. Maar ik had nooit verwacht dat mijn moeder zo overstuur voor mijn deur zou verschijnen, het breekt mijn hart in miljoenen stukjes. ‘Het is je vader’ stamelt ze. Ze haalt diep adem en kijkt me diep ongelukkig aan. ‘Wat is er met mijn vader?’ vraag ik geschrokken. Straks is hij hartstikke ziek en gaat hij dood. Dat zal mijn moeder nooit aankunnen, het verlies van de man waarvan ze houdt. ‘Hij wilt eens goed met je praten’ zegt ze dan. Ik kijk haar verbaast aan en weet niet wat ik moet zeggen omdat ik niet begrijp wat ze bedoeld met die woorden. ‘Hij is woedend, Aimee’ zegt ze als ze mijn verbaasde blik ziet. Ik zucht zachtjes en trek aan Samir zijn shirt. ‘Ik heb hem in mijn hele leven nog nooit zo gezien, daarom ben ik hier. Om je te waarschuwen voor zijn tirade’ zucht ze dan. ‘Dank je wel mama’ fluister ik. Ik weet hoe mijn vader kan zijn als hij boos is en automatisch leg ik mijn handen op mijn buik om mijn ongeboren kind te beschermen. Mama ziet het en er verschijnt een glimlach op haar gezicht.‘Ik heb nooit iets tegen jou en Samir gehad. Hij zorgt goed voor je en je straalt. Je ogen stralen iets wat je vroeger bij Damien had maar wat langzaam is vervaagt’ zucht ze. ‘Dank je mama’ zeg ik zachtjes. ‘Ik sta aan jouw kant, lieverd. Het wordt tijd dat ik voor mezelf opkom’ zegt ze dan. Haar ogen fonkelen en ze kijkt trots.