Hoofdstuk 32.

Ik lig naast Samir in bed met mijn hoofd op zijn borst. Zijn borst gaat rustig op en neer en zijn hartslag klinkt regelmatig in mijn oor. Het is al half 11 geweest en we liggen nog steeds in bed. Ik heb ook niet de neiging om uit bed te gaan komen. Het is ontzettend prettig om zo te liggen zoals ik nu lig. Ik voel me dan heel klein en nietig aan de ene kant maar aan de andere kant voel ik me ontzettend geliefd. Samir zijn hand rust op mijn rug en hij verschuift hem langzaam naar mijn buik. Hij zucht diep als hij zijn hand op de plek heeft liggen waar je de baby zult kunnen voelen als hij groter is geworden. ‘Ik ben zo’n gelukkig man’ zucht hij dan. Ik grinnik zachtjes en kus zijn blote borst. ‘Niet doen’ moppert hij. Ik kom een stukje omhoog en kijk hem dan onschuldig aan. Hij glimlacht zwakjes en kust me op mijn voorhoofd. ‘Moet je vandaag niet trainen?’ vraag ik dan zachtjes. Ik wil niet dat hij gaat maar ik wil ook niet dat hij zijn training vergeet en problemen op zijn werk zal krijgen. Samir vliegt overeind en springt het bed uit en begint zich als een razende klaar te maken. ‘Je moet dus trainen’ stel ik vast terwijl ik me uitrek en rechtop ga zitten. Samir zijn shirt valt losjes op mijn lichaam en dat zal hij voorlopig ook nog blijven doen, totdat mijn buik straks dikker en dikker zal gaan worden. ‘Sorry lieverd’ mompelt hij terwijl hij mijn voorhoofd en daarna mijn wang kust. ‘Veel plezier’ roep ik hem na als hij de trap naar beneden afrent. Ik hoor hem nog iets schreeuwen maar ik kan het niet meer horen. Ik besluit om ook maar mijn bed uit te komen. Ik slof naar de kamer van Damian. Hij ligt nog rustig te slapen en is dus niet wakker geworden van een schreeuwde Samir en het geluid van de dichtslaande deur. Ik besluit om hem te laten slapen en wandel door het huis in mijn te grote shirt. Ik moet eigenlijk een baan gaan zoeken want ik verveel me dood als ik thuis ben. Maar geen enkel bedrijf neemt een vrouw aan die zwanger is. Ik laat me op de bank zakken en zucht. Ik zap een beetje langs de kanalen op tv en zet hem dan maar weer uit. Ik slof naar de keuken terwijl ik niet eens honger heb. Ik heb gewoon zin in eten op een of andere manier. Ik sta in de keuken als ik iemand aan zie komen lopen. Ik kan zo niet zeggen wie het is want de persoon is te ver weg. Ik kan wel zien dat het een ze is en het eerste wat ik denk is dat Samir is vreemdgegaan of dat zijn vriendin thuiskomt na een hele lange vakantie. Ik vernauw mijn ogen om beter te kunnen zien en herken dan mijn moeder in de vrouw. Wat komt ze hier doen?