You will be all forgiven [David Villa] ~Part two

Ik hoorde allemaal geluiden om me heen. Ik opende mijn ogen voorzichtig en zag een wazige witte ruimte. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen om het beeld wat scherper te krijgen. “Elena!” Riep Rose en ik greep naar mijn hoofd. “Au.” Mompelde ik. “Ooh sorry lieverd.” Zei Rose nu wat zachter. “Wat is er gebeurd?” mompelde ik en ik probeerde rechtovereind te gaan zitten. Rose ondersteunde me en legde een kussen achter mijn rug. “Zit je zo goed?” vroeg ze met een glimlach. Ik knikte en keek om me heen. “Waarom ben ik hier.” Vroeg ik zacht. Ik probeerde me te herinneren wat er was gebeurd, maar het was een groot zwart gat. “Herinner je je echt helemaal niks?” vroeg Rose geschrokken. “Eigenlijk niet echt. Ik weet nog dat we naar de wedstrijd van Barcelona gingen, meer niet.” Mompelde ik. Op dat moment kwamen David, Lionel en Bojan binnen. David zijn ogen stonden vol spijt, vol pijn. Die pijnlijke blik, ik herkende het. Hij keek me met zijn prachtige ogen aan, hij schoot de bal weg. Hij keek me met een pijnlijke blik aan en voor ik het wist was die harde klap er. Zwart. “JIJ!” gilde ik en ik keek David aan. Tegelijkertijd greep ik naar mijn hoofd door de inspanning. David keek me spijtig aan. “Waarom deed je dat? Je keek naar me, je schoot. Je raakte me.” zei ik en er ontsnapte een traan uit mijn ogen. “Kom wij gaan wel even.” Zei Rose en ze trok Lionel en Bojan de kamer uit. “Waarom David?” vroeg ik zacht. “Elena ik..” begon hij maar ik onderbrak hem. “Weet je David. Ik dacht dat we goede vrienden waren, serieus ik dacht het echt. Mijn gevoel voor jou is speciaal, maar weet je. Het hoeft allemaal niet meer. Ik wil dat je gaat en nooit meer terugkomt.” Zei ik en ik voelde de tranen in mijn ogen prikken. Even sterk zijn Elena, verspil je tranen niet aan hem. “Maar Elena! Luister nou!” zei David en hij keek me wanhopig aan. “Ga weg, en kom niet terug!” zei ik en ik draaide mijn hoofd weg. Geen David voor mij. David keek me gebroken aan en liep toen de kamer uit. “Waarom leek David zo gebroken?” vroeg Rose toen ze de kamer weer in kwam. “Weet ik niet, boeit me niet.” Zei ik en ik sloot mijn ogen. Ik ben hem kwijt, kwijt voor altijd.

Er waren een paar weken voorbij gegaan. Het waren lege, eenzame weken. Ook al was ik samen met Rose,Amber en de rest. Ik voelde me alleen, leeg. Alsof het enige lichtpuntje in mijn leven weg is, de enige persoon waar ik echt van houd is uit mijn leven. Voor altijd, en dat is mijn schuld. “Kom op Elena, het feest is nou al een poos bezig.” Zei Amber en ze trok me mee naar buiten. “Ik wil niet.” Zei ik en ik trok me los. “Je hebt geen keuze, iedereen is buiten feest aan het vieren en jij hoort er ook bij te zijn.” Zei Amber en ze pakte mijn pols stevig vast en liet me pas los toen we buiten waren. Ik keek om me heen en zag geen David, thank god. Ik liep naar de meiden toe en keek ze met een fake glimlach aan. “Ik weet wel dat dat een neppe glimlach is.” Fluisterde Rose. “Jij wel maar de rest niet.” Mompelde ik. Er viel een pijnlijke stilte en iedereen keek me aan. “Wat?” vroeg ik nors. “Nee niks.” Zei Lynn en ze keek de andere kant op. “Ik ga wat drinken pakken.” Zei ik boos en ik liep weg. Die meiden houden iets voor me verborgen, ik weet alleen niet wat. Ineens sloeg iemand zijn handen voor me ogen en duwde me ergens heen. “Laat me los!” gilde ik, maar ik kreeg geen antwoord. “Serieus, laat me los! Wie is dit?” riep ik. Een paar seconden later stopten we met lopen en de handen werden van mijn gezicht afgehaald. Overal stonden kaarsjes en lagen rozenblaadjes. “Wauw.” Mompelde ik overdonderd. Ik voelde hoe iemand zijn armen om mijn middel heen sloeg. “Lieve Elena, het spijt me echt. “ fluisterde David en hij drukte een kus op mijn wang. Ik trok me los en draaide me om. “David je schoot tegen mijn hoofd. Waarom?” vroeg ik zacht. “Ik was zo gehypnotiseerd door jou, ik wist niet wat ik deed.” Zuchtte David en hij sloeg zijn hoofd neer. Ik legde mijn handen op zijn wangen en keek hem met een glimlach aan. “Echt waar?” vroeg ik zacht. “Echt waar.” Mompelde David en hij drukte zijn lippen op die van mij. David trok zich los en keek me met een glimlach aan. “Ik houd echt heel veel van je, lieve mooie Elena.” Fluisterde hij en hij kuste mijn voorhoofd. David en ik. Samen, voor altijd.