*~33~*

33.
Een krakend geluid was even te horen. Maar het was genoeg om Ayumi wakker te krijgen. “Itachi ?” Ze zat overeind en keek de kamer rond. Het was vroeg in de ochtend, blijkbaar, want de zon was nog maar net op. In wc werd doorgetrokken en Itachi deed de deur van het badkamertje open. “zocht je mij ?” Zijn gezicht was weer emotieloos maar zijn ogen vertelde iets anders. Ze straalde liefde uit. Ayumi knikte en stond op uit haar bed en omhelsde hem. “Maak je de missie met ons af?” Itachi knikte lichtjes. “Een order van Leader-sama”. Plots werd er op de deur geklopt. Itachi deed de deur open en Deidara’s verschrikte gezicht verscheen. “OMG, UN, ITACHI ?!” “Ik zei toch dat het Itachi was” Sasori duwde Deidara opzij. “Ik heb begrepen dat je mee moet doen met de missie, we gaan over twee minuten weg” Sasori keek de jongeren aan en liep toen terug naar zijn kamer om zijn spullen te halen.

Gehuld in hun Akatsuki capes en een strohoed op liepen de 4 zo ongezien mogelijk door Konoha. De scroll die ze moesten stelen was niet ver van hun vandaan maar om toch ongezien aan te komen splitste ze. Itachi en Ayumi liepen door één van de steegjes die door Konoha ging. Ze kwamen uit op een drukkere straat, ze werden wel even aangestaard maar blijkbaar dachten de burgers er niet veel van en liepen daarna gewoon weer door. Ze passeerde een school, de ninja Academie. Itachi stopte even en liet zijn blik glijden over het gebouw. Het gebouw waar hij zelf nog op school heeft gezeten en waar hij Sasuke kwam ophalen toen ook hij naar de academie moest. Ayumi had het in de gaten en trok Itachi langzaam mee. Samen liepen ze verder richting het huis van de Hokage. Een enorme vogel vloog over hun heen. Deidara. Ayumi keek omhoog en zag de kleivogel van Deidara. Hij kwam vanuit de richting van de Hokage. Een schreeuw liet ook Itachi op kijken. “We hebben het, un !!” Toen Ayumi beter keek zag ze dat ook Sasori op de vogel zat. “Wij gaan richting de basis. Jullie hebben een andere missie. !!” Sasori gooide een kleine scroll naar beneden die Itachi behendig ving. “Bye bye, un” Ayumi zwaaide even terug naar Deidara. Wat krijgen we nou weer. Leader-same wilt dat ik nog een missie doe, ik was dus gewoon een soort van overbodig voor deze missie. Ayumi sloeg zichzelf lichtjes tegen het hoofd. En liep toen achter Itachi aan die al richting de uitgang van Konoha liep.

“Jullie daar!!, wacht, dattebayo” Beidde draaide ze om. Hun strohoeden zorgde ervoor dat hun gezichten niet zichtbaar waren. De blonde jongen van de avond ervoor in de Ramenbar stond tegenover hun. Achter hem stond de jongen met zwarte haren. Ayumi dacht terug, hun namen waren Naruto en Sasuke. Sasuke was dus het broertje van Itachi. Itachi’s ogen gleden over Sasuke en stopte bij zijn gezicht, van Sasuke keek hij even naar Naruto. “Wat Ironisch de Jinchiruuki die ik moet vangen komt zelf naar me toe.” Itachi’s stem emotieloos. “W-w-wat ?! Wie zijn jullie ?” Naruto keek even geschrokken op en zette een aantal stappen achteruit toen hij de ongelofelijke chakra van de twee voelde. “Je grootste nachtmerrie” Toen Itachi dat zei draaide hij zich weer om en liep weg. Plots uit het niets kwam er een enorme wind vlaag. De hoeden waaide weg van hun hoofden en werden zichtbaar. “Eeeeeh?! Jij bent dat meisje van gisteren bij de ramenbar.” Itachi’s rug was nogsteeds richting Naruto en Sasuke. Uit het niets sprong Kakashi tussen de twee akatsuki leden en de twee konoha shinobi’s. Zijn masker zat goed op zijn voorhoofd en zijn sharingan was zichtbaar. Ook Itachi activeerde zijn sharingan en draaide zich nu om. Sasuke’s gezicht werd even lijk wit alsof het nog niet witter kon. “Itachi” Sasuke ’s stem werd meegenomen in de wind en het leek alsof alleen zijn lippen bewogen. Even was het alsof er niemand anders in de wereld bestond dan Itachi en Sasuke. Sasuke’s gezicht kreeg langzaam meer en meer fronsen. Zijn wenkbrouwen zorgde ervoor dat hij boos keek maar zijn ogen vertelde iets anders. Ze straalde verdriet en pijn uit. Ayumi keek weg van zijn ogen en voelde hoe ze werd vastgepakt en hoe ze wegplofte. Niet veel later stonden ze buiten de poorten van Konoha. Itachi rende voor haar uit op een hoge snelheid. En ze kon voelen dat hij een soort van zijn verdriet er uit moest rennen. Ze wou weten wat de missie was, want nu rende ze echter maar gewoon nergens naar toe, bedacht ze zich. Na een uurtje begon Itachi langzamer te rennen en stopte op een begeven moment. “Sorry” Verbaasd keek Ayumi op. “voor wat?” Ze voelde hoe armen om haar heen werden geslagen. En hoe er een hoofd op haar schouder landde. Haar ogen werden helemaal groot toen ze Itachi’s schouders zachtjes zag schokken. Ayumi liet zich achterover vallen zodat ze op de grond zat met Itachi half op haar schoot. Zijn armen zaten nu om haar middel en hij drukte zijn hoofd in haar schouder. Één traan landde op haar schouder en werd gevolgd door meerdere. De jongen huilde geluidsloos en het enige wat was te horen waren zachte snikjes om de zoveel tijd. Ayumi wist niet wat ze moest doen en liet haar hand maar over zijn rug gaan en knuffelde hem zoals een moeder met haar kind zou doen. Ze begreep nog steeds niet helemaal waarom hij plotseling moest huilen, tot haar grote zorgen. “Itachi??” De jongen zei niks terug, maar stopte na een minuutje al met huilen. Dit was de eerste keer dat ze Itachi zag huilen, het maakte haar zelf verdrietig. Itachi bleek geen enkele emotie te laten zien alleen als hij bij haar was. Nog een minuut later zat Itachi naast haar. Er werd geen woord gesproken en beidde waren ze verzonken in hun eigen gedachtes.


reacties onegai~
Sorry voor dit stukje, Itachi is zo niet Itachi. Maar kom op hij moet ooit zijn opgekropte gevoelens over zijn verleden uiten ^^