Nieuwe start

Sinds die nacht was er al veel gebeurt. Ik was ondertussen te weten gekomen wat er met me was gebeurt. Maar dat was het. Waarom ik daar was en waarom ik daar helemaal alleen was wist ik niet en ik kon het me zeker al niet herinneren.
Het was een zeldzame mooie septembermorgen, maar ik voelde het niet. Ik zat in mijn auto voor de school en ik wist dat vanaf het moment ik zou uitstappen, iedereen me zou aanstaren. Want ik was niet alleen inwendig veranderd maar ook uitwendig. Mijn lange zilveren lokken vielen als een waterval over mijn schouders en vormden het kader dat mijn twee felblauwe ogen omringden waaronder een paar bloedrode lippen blonken.
Na een tijdje stapte ik toch uit en ik voelde inderdaad hoe alle blikken zich op mij vestigden. Snel liep ik de trapjes op naar het secretariaat en wachtte daar dan tot ik mijn lessenrooster aangereikt kreeg en ook een kaart van de school. Toen ik het klassenlokaal binnenkwam verstomde eerst het gefluister en dan begon het opnieuw. Eigenlijk maakte het geen verschil uit of ze fluisterden of niet. Ik hoorde toch alles wat ze zeiden, ik hoorde zelf wat iedereen op de speelplaats aan het bespreken was. En ik maakte daar een groot deel van uit als onderwerp. Maar toch was het was begonnen, die blikken die me bleven aankijken, ik haatte ze. Ik begreep ook niet wat er zo leuk was aan mensen aanstaren dan naar je buur kijken iets toefluisteren, dan samen naar me kijken en dan zegt de ander iets terug. Hoe kwam het eigenlijk dat het meestal zo verliep? Is dat een regel of zo? Iedereen die wil roddelen moet die persoon aanstaren. Met een zucht zette ik me neer op een stoel en wachtte geduldig tot de laatste bel van die dag me zou verlossen van dit alles.