Chapter 41. Watching you

Justins pov:

Weer zat ik naast haar bed. Ze zag er uit als een engel. In mijn gedachten stond ze op. Ze opende haar prachtige ogen, keek me aan en begreep. Ze begreep alles wat er ooit was gebeurd in haar leven en het mijne. Ze begreep mijn gevoelens voor haar en haar gevoelens voor mij. Dat waren alleen mijn gedachten. In de realiteit was alles anders. De realiteit was niet zoals we wilden dat het was. De realiteit was koppig en trok zich niets aan van wat mensen wilden of zeiden. Haar ogen waren nog altijd gesloten, evenals de ingang die leidde naar haar herinneringen. Heel even streelden mijn vingers over haar mooie gezicht. Toen kwam er geluid uit het houten ledikantje. Ik stond op om te kijken. Destiny was wakker. Haar ogen bestudeerden onderzoekend mijn gezicht, alsof er iets aan mij was veranderd. Ondertussen bleef haar mondje dicht. Ze maakte geen enkel geluid. Ze staarde alleen maar. Het was bijna eng. Ik stak aarzelend mijn vinger naar haar uit. Ze pakte hem vast met haar kleine knuistjes. Ze was mooi. Net als haar moeder. Ze leek veel op haar moeder. Behalve haar ogen, die waren van... Mijn gezicht vertrok. Haar ogen waren een exacte kopie van de mijne. Ik realiseerde het me nu. Destiny kneep even in mijn vinger, alsof ze wilde weten of alles wel goed met me was. Ik schonk haar een zwak glimlachje. 'Ga maar weer slapen,' fluisterde ik haar toe. Ik drukte een kus op haar voorhoofd. Voorzichtig liet Destiny mijn vinger los. Daarna draaide ze zich om. Een tevreden geluidje kwam uit haar mond. Ik richtte me weer op haar. Ze lag nog altijd doodstil op haar bed. Het leek alsof ze zich niet had verroerd. Heel leven raakten mijn lippen de hare weer. Even voelde het alsof ik zweefde. Toen liet ik los en kwam ik weer met een klap terug op aarde. Het was echt beter als ik wegging. Dat was het beste voor haar. Het was waarschijnlijk niet het beste voor mij, maar ik moest ophouden met egoïstisch zijn. Het kon niet anders. Ze zou zich nooit meer iets herinneren. Ze zou zich nooit meer ons herinneren. Ik liep in de richting van de deur. Nog een keer keek ik, vanaf de deuropening, in de richting van het bed. 'Welterusten,' fluisterde ik onhoorbaar. Toen sloot ik de deur. Ik zou alles doen om haar te beschermen. Daarom moesten Ryan en Angel bij haar uit de buurt blijven. Het zou hen pijn doen. Het zou haar pijn doen. En als het haar pijn deed, zou het ook mij pijn doen.